Ooit deed ik een poging het vuil te begrijpen dat de stad onwaardig door de straten waait, en ik stuitte op een ‘afvalregisseur’ die er ‘wat wijken had bijgekregen’, en op het ambtelijke verschil tussen de afdelingen ‘schoon’ en ‘vuil’, met elk hun eigen aansturing. Amsterdam wil in 2050 ‘afvalvrij’ zijn, staat in het ‘afvaloffensief’…
Het eerste soort van verkeersbord dat achttien jaar geleden verscheen onder mijn nieuwbouwraam – nog voordat er een stoplicht verscheen, een zebrapad, een tram, een school, een nachtwinkel, een boom, een groenstrook of een bemand politiebureau (dat snel weer verdween) – was een parkeerautomaat…
‘Dit verkeersbord heb ik hem maar niet uitgelegd, omdat het niet uit te leggen is. Wel was ik graag bij de vergaderingen geweest waar besloten is het te plaatsen.’
‘Een dubbelbord, alarmgeel over blauw. Met wat moeite zijn de woorden ‘toezicht’ en ‘Amsterdam’ te ontcijferen op het oude. Het nieuwe bord is een zucht, een hartenkreet, een stil protest: als niemand luistert naar de borden blijft ons niets anders dan de verkeersregelaar. Goed gezien: nergens is een verkeersregelaar te bekennen. Ook dat is uw eigen schuld’
