Deze stad is niet op palen gebouwd, maar op bruggen en sluizen, die net als de palen te lang voor kennisgeving zijn aangenomen, alsof ze zichzelf met de ontluikende natuur elk voorjaar opnieuw uitvinden, schoonmaken en repareren. Het gevolg is hier te zien, bij wat een waterstatelijk hoogstandje was: de Betonsluis (sluis 124, brug 2050) die bij de bouw (2011) een grote prijs kreeg omdat het de eerste schutsluis ter wereld is met, inderdaad, deuren van tien centimeter dik hogesterktebeton.
Sindsdien werkt hij af en aan, meestal af.
De laatste jaren altijd dubbelrode lichten: geen bediening. Wat er scheelt is onduidelijk, vandaar de pleisters in de vorm van tijdelijke bebording die permanent werd, alsof iedereen die mooie wereldprimeur allang is vergeten.
Dit is een sluis ver van het centrum, waar de besluiten vallen, dat kan een verklaring zijn. Tegelijk zijn de sluizen aan de rand van de stad zoals iedereen weet het belangrijkst voor een centrum dat onder water ligt, en waar niets zonder reden gebeurt. Dus hou er maar rekening mee dat over deze bebording is nagedacht, ook over de afgevallen letters, de verwarrende teksten en het opgeheven telefoonnummer. Schippers die hier komen worden opgewacht door zoveel mededelingen tegelijk dat het ze duizelt, ja, het is een prachtige vondst: de sluis als fort. Onneembaar. Van beton.
Locatie: Nico Jessekade, IJburg
Schrijver Toine Heijmans verzamelt op deze plek de bezienswaardigheden op straat in Amsterdam-Oost. Ook iets gezien? toine@debrugkrant.nl
Waarom de prijswinnende betonnen sluis nooit werkt
