Ik pakte de telefoon, zette mijn journalistieke pet op en belde met Rijkswaterstaat.
Les 1: nooit het algemene nummer bellen.
Ik kreeg een mevrouw die vroeg: ‘Waar zijn die Oranjesluizen?’ Ik legde het uit.
‘Sorry, ik zet u even in de wacht.’ Daarna las ze voor wat ik al op de website had gezien.
‘Dat is, zeg maar, het antwoord,’ zei ze tot besluit.
Hele column op debrugkrant.nl
Op het moment dat deze krant wordt gedrukt, is de Piet Heintunnel na anderhalf jaar weer open. ‘Lekker tunneltje,’ zei ik altijd tegen mijn vrouw als we er doorheen zoefden. Maar waarheen? Dat is bij die Piet Heintunnel nooit helemaal duidelijk geworden. Naar het centrum kun je beter over de Amsterdamsebrug rijden die de oevers van het Amsterdam-Rijnkanaal verbindt. Dan de Insulindeweg en door naar de tunnel onder de Wibautstraat, een tunnel die nooit kapot is.
Lees verder op debrugkrant.nl
Waarom ging ik alleen in 1958 naar buiten om zelf te voetballen? Simpelweg omdat het WK van 1962 in Europa op nachtelijke uren werd gespeeld. En in 1966 was of voelde ik me te oud om de straat op te gaan met een bal onder mijn arm.
1958 was het toernooi van mijn leven. Gek genoeg wist ik niks van de sociale implicaties van dat voetbal…
De intocht van Sinterklaas moet op de schop. De oude man scheen op een boot over de Amstel naar het Stadhuis te zijn gevaren en daarna een rondvaart door de grachten te hebben gemaakt. Langs de kant stonden veel Engelse, Italiaanse en Franse jongeren die net uit de coffeeshop waren gekomen. Er hing een wietgeur van jewelste.
‘Kijk, Sint,’ zei een van de Pieten.
Goede raad was duur. Mijn vrouw durfde ik niet meer lastig te vallen. Dit probleem moest ik helemaal zelf zien op te lossen.
Ik vulde de emmer in de douche.
Soms kon je merken dat ik vwo had gedaan. Weliswaar een jaar of acht, maar toch.
Restaurant Amsterdam blinkt ook uit met zijn patat. Het zijn dunnere staafjes dan wat je in de snackbar krijgt, dus al snel knapperig van zichzelf. Een dun patatje schroeit nu eenmaal sneller dicht.
Hier om de hoek hebben we Eiburgh Snacks. Goeie patat. De buurt stond op stelten omdat de gemeente had gezegd dat Eiburgh Snacks weg moest. Uit protest ben ik er meteen een patatje gaan eten, hoewel ik de snackbarleeftijd te boven ben.
Mijn buurman in Frankrijk heeft vijftien koeien en een stier. De kalveren die de koeien werpen zijn voor Parijse slagers. Niet dat ze meer geld opleveren omdat ze door de moeder in alle vrijheid worden gezoogd, de kiloprijs van de koeienindustrie geldt ook het biologische kalfsvlees. Dat de groothandel daar wel bij vaart is het lot van de boer.
‘Vanuit mijn raam zie ik soms kinderen van een aanlegsteiger in het Buiten IJ springen. Er zijn mensen die hun neus ophalen voor zwemmen in open water. Zij denken dat een zwembad schoner is. Ik denk het niet. ‘
‘Bij ons op Zeeburgereiland is een middelbare school gekomen met het stempel ‘conceptschool’ erop. Ze geven daar geen cijfers, de leerlingen hoeven geen toetsen te maken en huiswerk is er geloof ik ook niet bij.’
‘De garage onder het plein voor ons flatgebouw keurde ik af: geen geschikte schuilkelder. Er mag niet eens een ziekenauto over het plein heen rijden. Veel te grote kans op instorting. Dat is het nieuwe bouwen. Vederlicht materiaal gebruiken ze zonder draagkracht, een mooie metafoor voor ons landsbestuur.’
‘De VanMoof-fiets is een symbool van deze tijd zonder remmingen. De VanMoof is zo duur dat de eigenaar hem bewaart in de huiskamer. Het schuurtje in de tuin is te min voor deze fiets.’
‘In café De Avonden aan de Middenweg was het meteen weer business as usual. Er waren er een paar weggevallen, maar je zou kunnen zeggen dat Betondorp er weer klaar voor was. Stil eerbetoon aan ex-directeur Marc Overmars van Ajax: aan de sleutelbossen van de barkeepers hingen grote houten dildo’s.’
Er bleef maar een heel klein poepspoortje achter op het witte laken.
In de auto zit ik altijd op scherp.
‘Ruik je dat?’
‘Ik ruik niks,’ zegt de kattenliefhebber.
column Henk Spaan
Marcel van Roosmalen worstelt zich door quarantaines.
‘Via zoom sprak mijn dochter (6) met haar klasgenootjes.
Niemand was ziek.
Een van de kinderen had een vader in Amsterdam zitten. Ze vroeg of het daar erger is.’
Ik zat boven, mijn vrouw beneden in de auto. Ze had me net gebeld.
‘Wat moet ik ook alweer intypen?’ vroeg ze.
‘Navigatie,’ zei ik.
‘O ja, na-vie-gat-tie.’
Max Verstappen werd wereldkampioen. Het was vooral een feest voor de provincie.De verpleging had de gang in het verzorgingstehuis in Limburg waar mijn moeder haar dagen slijt versierd. Er hing een Max-vlag, oranje met veel letters. De stemming was opgetogen. […]
‘Een schoonmaakster, in Amsterdam heel gewoon, is in ons dorp geen luxe, maar een gebrek. Een teken dat je het huishouden zelf niet aan kunt.’
‘Als de cadeaus kwamen, werd het meteen gezellig. Blijf maar eens chagrijnen met een paar nieuwe hoge noren in een doos waarop Viking stond. Later zou het een slecht cadeau blijken, die schaatsen, want ik had ‘zwakke enkels’ en kreeg de ijzers niet verticaal onder mijn voeten. Dat je met hoge noren op het ijs kunt verlangen naar Friese doorlopers, begrijpt alleen iemand met zwakke enkels.’
‘Dit is uw zoon,’ zei een verpleegkundige toen we een stuk taart kwamen eten. ‘Uit het verre Amsterdam, daar gebeurt van alles.’
‘Wie zich verveelt gaat bierbrouwen. Jonge mannen die geen boeken lezen, gaan bierbrouwen. En dan worden ze professional en voordat je het weet staat hun bier bij de Albert Heijn. Het nieuwe normaal is bierbrouwen.’
