De overvloed aan communicatieprofessionals doet zich gelden in de openbare ruimte, en graag was ik bij de staande vergadering geweest die dit stevige statement tot gevolg had. Het staat hufterproof op betonnen poten, een beetje lukraak neergedaald uit een onduidelijke […]
De leraar van de maand mag naast de voordeur parkeren, een voorrecht dat meestal alleen het hogere management ten deel valt. Ook hier is een parkeerprobleem, als het regent moet je een stuk lopen, een eigen parkeerplaats met een eigen […]
Dit woord bestaat niet.
Herkomst noch geschiedenis van dit verkeersbord zijn voorhanden, zodat het aankomt op determineren: professioneel gemaakt, geen burenbroddelwerk, gemeentelijk misschien. De afgebeelde wagen is van een ander tijdperk, jaren negentig of tachtig, vierkant was de mode. Het rode wolkje uitlaatgassen: subliem.
‘Stadsnatuur’, ‘groene verbindingen’, ‘faunapassages’: taal die niemand kent behalve degenen die beleidsnota’s schrijven.
Wie de politie iets wil vertellen, klein of groot, komt terecht in de schaduwwereld van een anoniem callcenter. De rest zien ze wel in de bunker waar de camerabeelden worden uitgekeken.
Lees het hele stuk op debrugkrant.nl
Het telen duurt zeven tot elf jaar, in de volle aarde, en daarna zagen we ze bij de enkels af, hangen er ballen en slingers in alsof het lelijke dingen zijn, laten ze een tijdje verdrogen en slepen ze de deur uit, lamenterend over het door onszelf veroorzaakte spoor van naalden. De goede bedoeling is dat de stad duizend…lees verder op de brugkrant.nl
Uit de paar geschreven bronnen die de tijd nog prijsgeeft, ontkomen aan de Grote Internetimplosie van 2323, waarin bijna alles wat digitaal was in enkele dagen verdween alsof het nooit had bestaan, valt te reconstrueren dat het de vergeten ‘Piet Heintunnel’ betreft onder een water dat destijds met ‘Buiten-IJ’ werd aangeduid. Het was een nieuw bouwwerk dat om onduidelijke redenen gerenoveerd moest worden, nooit meer openging en werd vergeten.
Ondergrondse afvalcontainers leggen de gemakzucht van de mens bloot. Zo hardnekkig is de sluikstort (een geweldige ambtelijke term voor het straffeloos achterlaten van troep) dat handhavers eraan voorbijrijden, meldingen pas na vijf maanden worden beantwoord en daders niet eens meer de moeite nemen hun adresstickers los te peuteren van de achtergelaten webwinkeldozen.
De Afdeling Omleidingen had genoeg verkeersborden met de letter B voorhanden om een ontvangstcomité te bouwen op de kruising, maar het echte verkeersbord blijft verborgen. De algoritmes van Google Maps laten iedereen die naar het oosten wil omrijden via het noorden, wat om veel redenen onverstandig is, maar kennelijk handig voor de stad.
Bijzondere vermelding voor de fraaie zebrapaden met verkeersbord G8, ‘einde voetpad’, gevolgd door verkeersbord G7, ‘voetpad’ – een zebrapad is geen voetpad. Vandaar.
Ooit deed ik een poging het vuil te begrijpen dat de stad onwaardig door de straten waait, en ik stuitte op een ‘afvalregisseur’ die er ‘wat wijken had bijgekregen’, en op het ambtelijke verschil tussen de afdelingen ‘schoon’ en ‘vuil’, met elk hun eigen aansturing. Amsterdam wil in 2050 ‘afvalvrij’ zijn, staat in het ‘afvaloffensief’…
Het eerste soort van verkeersbord dat achttien jaar geleden verscheen onder mijn nieuwbouwraam – nog voordat er een stoplicht verscheen, een zebrapad, een tram, een school, een nachtwinkel, een boom, een groenstrook of een bemand politiebureau (dat snel weer verdween) – was een parkeerautomaat…
‘Dit verkeersbord heb ik hem maar niet uitgelegd, omdat het niet uit te leggen is. Wel was ik graag bij de vergaderingen geweest waar besloten is het te plaatsen.’
‘Belangrijker nog is het massieve mysterie van de bouwradio. Het nut ervan, maar vooral het gebruik, dat meestal ontaardt in zinloos geschal door kale ruimtes, of over bar nieuwbouwland, totdat het je huis nadert, je slaapkamer, je bed, onder de dekens kruipt en in de gehoorgang: sluipwekverkeer.’
‘Een dubbelbord, alarmgeel over blauw. Met wat moeite zijn de woorden ‘toezicht’ en ‘Amsterdam’ te ontcijferen op het oude. Het nieuwe bord is een zucht, een hartenkreet, een stil protest: als niemand luistert naar de borden blijft ons niets anders dan de verkeersregelaar. Goed gezien: nergens is een verkeersregelaar te bekennen. Ook dat is uw eigen schuld’
De slimste manier om dingen in de beschermde natuur te bouwen, is het bouwen van natuur. Dit kan alleen de mens bedenken, die de natuur allang ontstegen is. Hier staan tien borden op een kluitje, allemaal dezelfde tekst, het is ergens bedacht en uitgevoerd, ingekaderd, procesmatig afgevinkt. Door mensen. Daarom staan die borden daar.
‘Deze stad is vol met talen, er is er vast één bij die de aliens begrijpen, beter dan de pictogrammen die hun luchtvoertuigen wat eenvoudig verbeelden, alsof ze nog antennes hebben.’
Net voorbij het Tropenmuseum proberen ze het op een manier die ik niet eerder zag, en die nog een hoop verkeersongelukken gaat veroorzaken. Je kunt ook de verkeerde kant op nudgen, maatschappelijk gezien – zeker in deze tijd is dat gevaarlijk. Tekst en tekening en uitroeptekens, erg veel allemaal, afslaand bouwverkeer!!
Dit is de stad van borden en bordjes, zoveel zijn er aangebracht dat je de weg kwijtraakt. Anders dan verkeersbordvrije paradijzen als Makkinga, Oudelande en Balloo, zweert de vrije republiek Amsterdam bij honderdduizenden fysieke verboden en vermaningen, elkaar vaak overwoekerend en/of tegensprekend. Zoals een paddenstoel de zichtbare uiting is van een ondergronds schimmelstelsel, zo toont het verkeersbord ons het mycelium van de bureaucratie.
Ziehier: linksaf. Een verscholen vingerwijzing aan de uiterste rand van de stad…
