Ik ben nu fotograaf. Voor u voelt dit misschien als een aangename verrassing maar ik zag het zelf natuurlijk al van ver aankomen. Zo ben ik. Ik zie dingen. Ik ben een visionair. Dit verklaart eigenlijk alles al maar we zijn nog niet aan het einde van de column dus ik zal nog wat raaskallen. Poëtisch geraas welteverstaan maar dat weet u al, we kennen elkaar.
Aldus, de fotograaf gebruikt apparatuur, een gegeven waar zelfs ik niet omheen kan. Foto’s maken met alleen je handen is niet alleen super nutteloos, het staat ook gewoon dom. Ik moet serieus genomen worden als fotograaf, dit hoort bij mijn roeping. Na een aantal, korte en lange, momenten op de Crazy Interwebs kwam ik, bam, bij mijn werk. Het voelde een beetje als iemand het jawoord geven want ik zal nooit meer openlijk voor iets anders kiezen maar waarschijnlijk heb ik hier nu voor de rest van mijn leven spijt van. Ik zeg het maar gewoon, het is een Pentax geworden. Mijn aparte persoon kan natuurlijk nooit met een banaal merk als Canon komen, zo ben ik gewoon niet.
Nikon past alweer wat beter bij mij maar toch is het nog te makkelijk, er schuilt een legendarische fotograaf in mij, ik moet ánders zijn. Ik ga een nieuwe richting in de fotografie onthullen en dat moet ik op zo een manier doen dat al die walgelijke Canon/Nikon-gebruikers daar niets van kunnen claimen, de ratten. Het is oorlog mensen. Muziek heb ik nu al gedaan, ik ga de wereld nóg een keer veranderen. Wees niet bang dit is het lot. Oké. Laat ik beginnen. Met een selfie.
