Door een glitch in de matrix moest ik laatst met de nachttrein naar huis. Toen ik op het station aankwam had ik mijn oordopjes in dus 50 Cent schreeuwde allemaal stoere dingen tegen mij, het was een goed gesprek. Toch moest ik de goede man onderbreken door mijn iPod uit te zetten want het station in de nacht is een wonderbaarlijke plek. Ik weet niet of het altijd zo druk is maar toen ìk er was leek het wel een doordeweeks spitsmoment.
Langs alle wanden lagen toeristen met die kenmerkende gigantische rugzakken vol vieze spijkerbroeken en T-shirts op de grond smerig te zijn. Sommige toeristen stonden hun telefoontjes op te laden want er zijn een aantal stopcontacten die net iets te hoog zitten dus dat zag er ook leuk uit.
En heel veel mensen die terugkwamen van Mysteryland. Hip geklede mensen met modder op de schoenen, grote pupillen en een scheef mondje. Het leek wel een geheime plek. Er waren natuurlijk ook geen kinderen, wat toch gek voelt en iedereen was àctief onderweg. In een ochtendspits weet iedereen z’n route wel dus dat voelt wat passiever aan, nu werd er hevig op borden gekeken, iedereen liep rond met dezelfde zoekende, vragende blik en de conducteurs moesten een keertje écht werken voor hun geld. Alle winkels waren dicht en de schoonmakers op hun dweilvoertuigjes deden alsof de hallen leeg waren dus dat was ook nog eens gevaarlijk.
Ik keek mijn ogen uit. Waarschijnlijk zag ikzelf eruit als de grootste toerist en geheel terecht want dit was nieuw en exciting voor mij. Ik tintel nóg na. Het station was mijn leukste ervaring in weken en daarom nomineer ik het Amsterdam Centraal voor de ALS icebucketchallenge.
