Eenmaal terug van haar stilteweek verdroeg ze de gewone, alledaagse geluiden rondom haar niet langer. Noem dat maar gewoon. Het is nooit werkelijk stil. Alles maakt geluid. Om gek van te worden.
Er moest iets gebeuren en Frank nam haar mee naar een plek in Italië waar je kon snorkelen. Daar was de ultieme stilte te vinden volgens de brochure. Onder water.
Boven water, op het strand, was het minder rustig. De handdoeken van de badgasten lagen op centimeters van elkaar. Voor de Italianen was het behoorlijk saai dat de zon elke dag zo fel scheen. Dat gaat op den duur enorm vervelen, altijd maar hetzelfde. Nog meer watervolleybal? Weer snorkelen. Ja voor die mensen daar was het bijna niet uit te houden.
Er werd gelachen en ruziegemaakt en gevoetbald in de branding door jonge mannen met sixpacks zo hard dat je ze bijna kon voelen. Ze liepen kleine kinderen onder de voet, waarop dan weer een schreeuwende moeder verhaal kwam halen. Voor de lunch ging het nog wel, maar de rest van de middag was het een kakofonie en gekrioel van jewelste.
Het zweet droop van haar ingesmeerde rug.
‘Kijk niet zo.’
‘Wat bedoel je.’
‘Kijk niet zo naar die billen.’
‘Welke billen?’
‘Die!!’ Ze wees naar een prachtig gebruind meisje met een string-bikini. Haar billen waren perfect. Onwerkelijk perfect bijna.
‘Daar kijk ik helemaal niet naar.’
‘Wel.’
‘Moet ik dan die kant op kijken, daar ligt er ook een hoor, en daar ook.’
‘Doe je ogen dan maar dicht. Ga anders even slapen dan ga ik in het water.’
Dat vond Frank een goed idee. Demonstratief ging hij liggen.
Onder water was het fantastisch. Ze zag blauwe en oranje visjes. Er waren er veel, veel van dezelfde, maar dat maakte ze niet minder mooi. De oranje was wat ronder en de blauwe zwom sneller. Behalve visjes zag ze ook af en toe een plastic tas, maar dat stelde haar ook in zekere zin gerust, dat ze nog dicht bij een bewoonde wereld was.
Ze vergat op tijd adem te halen en hoestend kwam ze boven. Vanzelf ging haar blik naar de groen-wit gestreepte parasol waar Frank onder lag. Hij voerde een soort gebarentaalgesprek met het string-meisje. Ze kon zien dat hij zijn buik inhield. Hij schudde druk met zijn hoofd en maakte een zwembeweging in de lucht, wees toen naar de zee.
Toen zag hij haar en hij zwaaide.
