We zijn een tikkeltje ten einde raad, eigenlijk mag ik dat best zeggen. Onze oudste is namelijk wagenziek. Tijdens de laatste middellange autorit heeft ze zo’n achtendertig keer wild in de rondte gekotst. Netjes in het blauwe emmertje, dat wel. Want zonder emmer stapt ze sowieso niet in. Hoe nu verder met ons leven? Antikotspillen helpen geen moer. Een blonde bekende van me is echter woest enthousiast over polsbandjes. De HEMA-website beweert dat dankzij accupressuurwerking op je pols alle autokots verleden tijd is. Zonder bijwerkingen! Geloof je het zelf? Het klinkt zweveriger dan alle geleuter van Jomanda bij elkaar, maar wat moeten we anders? Als een dolle fiets ik naar de HEMA in de Linnaeusstraat.
Een rimpelrijke winkelmevrouw staat driftig kleding te sorteren. Ik vraag naar de magische polsbandjes. Ondanks haar leeftijd rent ze kwieker dan ik drie schappen verder. Triomfantelijk tovert ze twee grijze bandjes tevoorschijn.
‘Belangrijke vraag: gelooft u er zelf in?’ informeer ik zonder sarcasme.
‘Weet ik niet, ik heb er geen ervaring mee. Maar ik had een collega in een ander filiaal, die had veel last van wagenziekte. En bij haar hielp het echt. Ze kon zo naast haar man in de caravan naar Spanje!’ zegt ze met een warme glimlach die mij volledig overtuigt.
‘Als ze naast haar man nóg niet misselijk werd, moet het wel goed zijn!’ concludeer ik hardop.
‘Dit is het enige wat ik naar waarheid kan zeggen, anders zou ik liegen,’ voegt ze toe. Haar bril glijdt bijna van het puntje van haar neus bij zoveel oprechtheid.
‘Liegen? Nee, dat doen wij hier niet,’ zeg ik plechtig. ‘Weet je wat? We gaan ervoor!’ vervolg ik, net iets te luidruchtig.
‘Ik ga voor jullie duimen!’ roept ze. En rent terug naar het schap van de jongenszwembroeken. Ik vind haar een mooi mens, zelfs als het kotsen gewoon doorgaat.