Het schaatsseizoen op de Jaap Edenbaan is weer in volle gang. Naast degenen die hier eens per seizoen komen en de groepen die schaatsles volgen, zijn er ook mensen die minimaal twee keer per week zelf hun rondjes rijden. Een portret van een bijzondere vriendengroep.
Woensdagochtend, tien over negen. Blauwe luchten en een fel herfstzonnetje, maar de ochtenddauw hangt nog boven het ijs. Een veegmachine prepareert de baan, en maakt het ijs baan voor baan spiegelglad. Langs de kant worden mutsen opgezet, grappen gemaakt en veters strak getrokken. Vele fanatieke schaatsers maken zich klaar om hun wekelijkse rondjes te gaan rijden.
Vier van hen zijn Peter Brandsma (55), Sijmen Meijer (49), Rob van Opzeeland (54) en zijn dochter Sabine (24). Uit Watergraafsmeer. Het zijn echte maatjes. De mannen kennen elkaar al sinds de lagere school. En ze ontmoeten elkaar nu op de Jaap Edenbaan, soms wel drie keer per week.
“Als ik aankom, kijk ik altijd even wie er zijn en wie mijn slag heeft,” vertelt Peter, “en dan haak ik aan. Binnen no time vinden we elkaar steeds terug.” Soms in een geoliede trein met de handen op de rug, een volgend moment worden de ruggen gestrekt en wordt er onderling volop gekletst.
Verhoudingen
De gemêleerdheid van het gezelschap, juist dat is de charme van het schaatsen. Daar zijn de mannen het over eens. Zo schaatst Rob al jaren met zijn collega’s van de brandweer. En Sijmen, voormalig lid van de Oranjeselectie, met een ploegje van zijn werkgever het OLVG, het ziekenhuis in Oost. “Van de jongste generatie tot aan de gepensioneerden, van de directeur tot de stagiaire, van beginner tot oud-professional; iedereen neemt elkaar mee. En ontmoet elkaar op de ijsbaan. Maar de verhouding die je tot elkaar hebt op de werkvloer valt hier weg. Je zit achter iemand, maakt opmerkingen. Als gelijken. Dat maakt het leuk. En dat maakt ook het werk leuker,” zegt hij.
“Al die lagen, al die generaties door elkaar; schaatsen is een van de weinige sporten waar dit het geval is,” meent Peter. “Bij veel sporten haken mensen af omdat de mannen te hard gaan. Maar niet bij schaatsen. Dat maakt het zo leuk. En ja, ik geef eerlijk toe, als ik achter een paar wereldbillen hang… doet dat toch iets met me, haha.”
Verslingerd
Sabine behoort tot de jongere generatie, en is als vrouw vaak in de minderheid. Maar dat deert haar niet. “Ik ga regelmatig met mijn vader mee, en dan ga ik gewoon achter de mannen aan. En hoewel je in de topsport veel hoort over flirts en romances die opbloeien op het ijs, heb ik hier nog geen directe ervaring mee. Het is gewoon heel gezellig. Steeds ontmoet ik weer nieuwe mensen die ik anders nooit had leren kennen. En aan de sport raak ik steeds meer verslingerd. De snelheid, de techniek; ik wil blijven groeien. En ook wedstrijden gaan rijden.”
Sociaal
Het is inmiddels half elf. Het spiegelgladde ijs van vanmorgen is nu flink bereden. Tijd om de schaatsen te verruilen voor schoenen. En gezamenlijk nog een warme chocolademelk te drinken in de Skeeve Skaes, de gezelligste schaatskantine van Nederland. Dat hoort er echt bij, vinden ze. Dat sociale aspect maakt het mede zo aantrekkelijk. “We schaatsen ook vaak samen op donderdagavond, en dan is het na afloop zo gezellig met z’n allen in het café, dat wij degenen zijn die het licht uitdoen.”
Lees ook:
Annette Gerritsen: ‘Schaatscafé moet blijven, al is het alleen maar om de stamppot rode bieten’ (21-02-2013)
Schuimparty en ambities voor studententennisvereniging Chip & Charge (24-08-2013)
Meer sport.