Net thuis van Lowlands en ik ben mijn telefoon niet kwijtgeraakt. Kampioensgevoel.
Ik kan gewoon iemand bellen ofzo. Eerste keer in vier jaar. Ik ben niet zo goed met spulletjes. Ik wil ze wel allemaal hebben maar verder kan ik er niks mee. Het ligt maar in de weg in al die laatjes en kastjes. Soms zie ik iets liggen en voel ik me gedwongen het te gebruiken omdat het daar maar ligt te bederven. En dan verlies ik het. Of ik maak het stuk, daar ben ik ook goed in. Misschien is het willen hebben van heel veel spullen wel een welvaartsziekte. Ik ga het zo direct even googlen op mijn telefoon die ik hier in mijn hand heb omdat ik ’m niet ben kwijtgeraakt! Kan gewoon. Ik voel dat ik leef.
Schrijft iemand dit even allemaal op? Voor later. Want later willen we óók genieten, het gaat niet alleen maar om het hier en nu. Oeps er wordt weer gewild. Het is echt een serieus probleem, ik heb mezelf niet in de hand. Was ik maar een betere versie, ik ben wel toe aan een update. Lekker op een site aanvinken wat ik de aankomende vier jaar nodig heb en dan downloaden, simpel. Ik heb heel veel ideeën, bel me op wanneer je er eentje nodig hebt. Maxim Hartman als presentator bij Zomergasten ofzo, ik roep maar wat. Omdat het kan. Op mijn telefoon. Bel me lekker.
