Onze glazenwasser in Betondorp was de vader van profvoetballer Mitchell te Vrede, die ik uit het oog ben verloren. (Toen wij er nog woonden voetbalde hij voor SC Heerenveen, en daarvoor bij Feyenoord.) Aardige man, hij dook alleen altijd op als je er niet op rekende. Een beetje zoals je wilt dat een spits zich gedraagt in het strafschopgebied van een tegenstander. Een keer, ik waande me onbespied, hing hij onverwachts levensgroot in beeld. Hij zwaaide vriendelijk, terwijl ik met een bak yoghurt van de bank viel. Toen hij aanbelde voor het geld zat ik nog onder. Hij zei: ‘Zo, het is weer schoon.’ Het weekeinde erop scoorde zijn zoon twee keer tegen Ajax. In een oude VI las ik laatst een interview. Op de vraag ‘Idool?’ antwoordde hij toen: ‘Mijn ouders’.
