‘De scholen zijn weer begonnen’. Grote spandoeken herinneren haar aan haar kinderwens.
Morgen zag ze Peter, van de contactadvertentie zeg maar. Hij noemde haar Sonnepon en ach, dat had wel wat. Veel haast om serieuzer te worden leek hij niet te hebben. Ze hadden elkaar in de vakantie bijna niet gezien. Steeds kwam er wat tussen. Hij ging nog net niet: ‘vissen met vrienden…’, maar zijn moeder was al ziek geweest, hijzelf had een oorontsteking gehad, hij moest nog stapels administratie wegwerken en een vriend uit het buitenland stond ineens spontaan op de stoep. Ze had haast. En haast was nou juist heel erg onaantrekkelijk voor mannen, wist ze.
Daar gingen de bakfietsen met daarin opgewonden kinderen met nieuwe schooltassen. Moeders die vaders van een ander kind blij omhelsden op een schoolplein en uitgeruste juffen die echt weer zin hadden om andermans kind op te voeden. Straks was ze een oude moeder. Zo één waarvan men zich afvroeg of ze misschien een jonge oma was. Haar eitjes waren nu vast nog prima, maar hoeveel tijd had ze nog?
Kon ze Frank bellen om het weer goed te maken, of Wim, om te vragen of hij misschien haar zaaddonor wilde zijn?
De seks met Peter was niet slecht. Hij maakte geen gekke geluiden en hij was ook niet onnodig lang bezig. Hij had niet overbodig veel haar en verspreidde geen vreemde geurtjes. De ‘maar’ was dat hij gemakkelijk dagen en dus ook weken zonder leek te kunnen… Ze nam zich voor er morgen over te beginnen, al was praten over seks dodelijk.
‘Waarom wil je niet?’
‘Ik wil best.’
‘Waarom doe je dan niks?’
‘Ik wilde net wat doen.’
‘Ja, ja.’
‘Ja!’
‘Nou doe het dan!’
‘Ja, nou hoeft het niet meer hoor, alsof ik nu nog zin heb.’
Nee, ze zou er niet over beginnen. Het moest gaan, vanzelf… En vanzelf zouden ze dan echt verliefd worden. En vanzelf konden ze dan ook niet meer zonder elkaar. En vanzelf zou het dan een keer over kinderen gaan. En vanzelf reed ze dan ook ineens op een bakfiets. Het was warm voor september. Ze fietste naar haar moeders huis. Ze probeerde een liedje te fluiten. Neuriede toen maar de rest. Ze zou straks iets aardigs tegen haar moeder zeggen.
