Het was een roze wolk. Ze deden alles samen. Opruimen, Franks spullen weer terug verhuizen, een kerstboom kopen. Ze kozen een schattig kleintje. Ze zei dat ze zo blij was dat het net voor de feestdagen weer goed was gekomen. Daar moest je toch niet aan denken. Verdrietig en eenzaam zijn rond Kerst.
Hij knikte en gaf haar een gouden kerstbal aan.
‘Vroeger geloofde ik er niet zo in.’
‘Waarin…, de kerstman?’ Hij lachte om zichzelf en ze lachte met hem mee.
‘Nee, dat vredelievende heilige gedoe rond Kerst, maar nu voel ik het zelf.’
Hij knikte.
‘Ja en dat had ik ook nooit gedacht, dat het zo enorm fijn kon voelen. Ik voel het echt overal. Een soort warmte. Een overschot aan warmte.’
‘En dat is goed?’
‘Ja dat is heerlijk.’ Ze keek tevreden naar hun boompje. ‘Zal ik een kerst-cd opzetten?’
‘Ja hoor.’
‘Maar, vind je het gezellig?’
‘Ik vind het eerlijk gezegd al gezellig genoeg.’
‘Wat bedoel je?’
‘Misschien heb ik iets meer tijd nodig dan jij om te wennen dat alles weer goed is.’
Ze liet de piek net niet uit haar hand vallen.
‘Ik weet ook niet of het verstandig is om meteen weer alles samen te doen. Jij kunt toch moeilijk maat houden zeg maar.’
Die piek in haar hand, wat ging ze daar ook weer mee doen? Bovenop, natuurlijk hij moet bovenop! Kom op!
Frank praatte door. ‘Was je eigenlijk van plan om op kerstavond weer bij je moeder te gaan eten?’ Hij liep naar de keuken. Over zijn schouder riep hij: ‘Misschien moet je dat zonder mij doen…’
Hij ging natuurlijk weer iets uit de koelkast halen. Hij at altijd na het eten. Zo vervelend. Daar ging de piek. Perfect! Niets meer aan doen.
Ze kon niet vragen wat hij dan die avond ging doen en met wie. Dat kon niet.
Hij kwam terug de kamer in gelopen met een volle mond. ‘Ach we kijken tegen die tijd wel wat we doen. Vind je niet? Dat voelt minder beklemmend. Dat niet alles van te voren vastligt.’
Ze knikte en vroeg wat hij van de piek vond.
