Meer dan een miljoen mensen in Nederland wil een boek schrijven. Dat is heel mooi. Mijn vak wordt gewaardeerd. Maar een boek lezen, ho maar. Laat staan kopen. Als die meer dan een miljoen mensen daar nou eens mee zou beginnen. Een boek kopen en dan lezen. Dat is voor iedereen goed. Voor die mensen zelf – van lezen kun je leren – en helemaal voor de boekhandel. Uiteindelijk hebben de schrijvers in spe daar straks ook weer wat aan. Omdat hun boek toch ergens verkocht moet worden.
Een paar dagen geleden – het is ochtend, de wolken hangen laag, ik heb net mijn jongste dochter naar de crèche gebracht – word ik staande gehouden door een man in mantel. Hij zit op een glimmende bakfiets, formaat XL. De bak is leeg.
‘Jij bent toch schrijfster?’ Of hij een keer met me mag praten.
‘Maar natuurlijk, waarover?’
‘Mijn coach heeft me aangeraden te gaan praten met inspirerende mensen.’
Ik glimlach en recht mijn schouders. Hij zegt binnenkort langs te zullen komen en fietst de mist in.
Aan het eind van de volgende dag staat hij voor de deur, geflankeerd door twee kinderen.
‘Kom het gelegen?’
Ik laat ze binnen. De kinderen van de man verdwijnen naar boven, naar waar de andere kinderen (twee van mij plus twee vriendjes) zich bevinden. Altijd in de hoop dat je die wezens bij elkaar kunt zetten en dat ze dan, ongeacht of ze elkaar kennen of niet, zoet beginnen te spelen. Dat ze samen bezig gaan met de legoblokjes of zo. Alsof het geen mensen zijn.
De man die inspiratie zoekt en ik drinken thee aan de keukentafel. Hij vertelt dat hij nu een technisch vak beoefent, maar toe is aan een nieuwe uitdaging in zijn leven. Een andere wending. Een volgende stap. Hetzij een boek schrijven, hetzij een hotel beginnen op een eiland in de Stille Oceaan. Zijn andere opties zijn me ontschoten. Mijn concentratie is slecht vanwege de herrie boven. Er wordt zo te horen met dingen gegooid.
‘Dat doet mijn jongste zoon,’ zegt de man. ‘Het is een druktemaker.’
Kasten vallen om.
‘Maar wáár schrijf je dan over?’ gaat de man door.
De dag ervoor kreeg ik een mail van een student. Ik ga een boek schrijven over mijn leven. Supertof als je mij wil helpen. Een prachtig streven natuurlijk. Meer dan een miljoen mensen droomt hiervan. Niets mis mee. Je eigen leven is het belangrijkste wat er is. Maar een beetje focussen, ho maar. Kijk, iedereen kan schrijven en iedereen heeft een verhaal. Dus ligt een boek schrijven meer voor de hand dan bijvoorbeeld de wens om een vioolsolo te mogen spelen in het Concertgebouw. Zonder ooit viool gespeeld te hebben. Toch is het traject dat je ervoor moet volgen ongeveer hetzelfde. Als je dat ervoor over hebt, kom dan maar weer eens terug. Stap één: Deze kerstvakantie geen tv kijken, maar lezen.
Dan klinkt er luid gehuil. De jongste zoon bekogelt waarschijnlijk mijn kinderen.
