Omdat ik niet veel verder ben gekomen met het hoe en wat van de seksfeesten, behalve dat ik inmiddels weet dat er een paar straten verderop een jacuzzi in de tuin staat, heb ik het er niet over. Dat van de jacuzzi werd me toevertrouwd door een onbekende vrouw die ik tegenkwam tijdens het hardlopen.
‘Die seksfeesten dat ben jij toch?’ hijgde ze toen we elkaar passeerden en daarna zei ze het: ‘Er is een jacuzzi.’
‘Een jacuzzi?’
‘Ja, daarachter, een jacuzzi,’ ze wees naar een huizenblok in de verte maar voor ik de volgende vraag kon stellen, lag ze al te ver voor. Een jacuzzi op zichzelf is een mager aanknopingspunt. Misschien zijn de IJburgse seksfeesten kleinschaliger dan ik tot nu toe aangenomen heb, zoveel mensen kunnen er toch niet in zo’n ding? Misschien moet ik eerder aan tien mensen denken dan aan honderd. Maar vanaf de bovenste verdieping van mijn huis heb ik geen jacuzzi kunnen ontdekken, dus is het echt beter dat ik er nu over zwijg. Ook om onschuldige jacuzzibezitters niet te ontrieven, de mensen die zo’n ding op advies van de relatietherapeut hebben aangeschaft, om op een leuke manier weer dicht bij elkaar te komen, de intimiteit opnieuw te voelen, of gewoon voor de broodnodige ontspanning, omdat ze zich in deze crisistijd over de kop werken en zich ’s avonds even terug in de baarmoeder willen wanen. Toen alles nog relaxed was.
Wat ik hier wèl kan melden, is dat ik in het nieuwe jaar opmerkelijk veel closer geworden ben met enkele buren. We waren bij één stel thuis, hadden allemaal babyfoons bij ons, de overgebleven flessen champagne werden geopend en toen ging het dus allemaal razendsnel.
‘Wie zijn jullie echt? Wat weet ik nou van jullie?’ zei een buurman. ‘Wat weten we van elkaar? Niks, toch?’ We moesten dat beamen, we wisten niks van elkaar, maar naarmate de nacht vorderde, kwamen we meer te weten, nog niet alles, maar voor ons in het vervolg geen koetjes en kalfjes meer beloofden we, we zouden tot elkaars kern komen, spraken we af, al vraag ik me af of ik wel een kern heb, het was duidelijk dat we méér wilden en beter en daar verheugde ik me over, want er is niets dat ik liever wil dan het beleefde geklets overslaan.
We hadden het op deze eerste avond vooral over de dood in ons leven en familieruzies, behoorlijk kernachtig, maar het is één facet en nu ik dit schrijf, dringt het tot me door dat het allemaal begonnen moet zijn met de simpele wens elkaar echt te leren kennen. Een verlangen naar méér. Echter. Misschien ben ik verder met mijn onderzoek dan ik denk. Te ver. Of waarom ook niet.
