Ik heb nu een slibvijzelgemaal. Ja, echt. Ik heb er grootse plannen mee, dat hoor je nog wel. Eerst zal ik vertellen wat een slibvijzelgemaal eigenlijk is.
Het is een betonnen bunker, een overblijfsel van de rioolwaterzuiveringsinstallatie die ooit op Zeeburgereiland stond. Ooit. Iets met poep. Poep op Zeeburgereiland.
Terwijl ik dit schrijf is oorverdovend een betonzager aan de gang. Hij maakt openingen op plekken waar straks een deur moet komen, of een raam. De Volendammer is bonkig, heeft een loei van een zaagblad en pakt onverwacht zacht een bungelende haar van de kin van de man.
Ondertussen wacht ik op de vrachtwagen met bouwhekken. Vierendertig stuks. Die ik eigenhandig – oké, met wat hulp – naar de bouwplaats zal sjouwen.
Dat moet. Wat met de komst van de grote grond (ik ben nu dus ook grondgrondbezitter) komt een bouwterrein. En daar mogen geen ongelukken gebeuren. Dat is nu mijn verantwoordelijkheid.
Het lawaai gaat onverminderd door. Op het zand – mijn zand – liggen hondendrollen, zie ik. Heel veel hondendrollen. Van mensen die vinden dat ze die niet achter hun hond hoeven op te ruimen. Zo zal de poep nooit van Zeeburgereiland verdwijnen.
Tot later.
