Komende zomer stapt Sjaak Tersteeg na zeven jaar op als trainer van voetbalclub DVVA. In zijn kielzog vertrekt ook Wim Zorge, de 81-jarige elftalbegeleider. Zorge is een veel voorkomend pareltje in het amateurvoetbal: zo’n toegewijde verenigingsman die voortdurend met zijn cluppie bezig is. Hij heeft liefst eenentwintig jaar als elftalbegeleider gefungeerd. In een kleine, rommelige maar knusse bestuurskamer spreek ik met Zorge over zijn leven bij DVVA. Zorgvuldig weegt hij zijn woorden, die allemaal in keurige volzinnen terechtkomen.
Welke rollen hebt u vervuld bij DVVA?
“In 1946 werd ik lid, als twaalfjarige. Sindsdien ben ik blijven hangen,” begint hij met gevoel voor understatement. “Ik heb in de jeugd en de senioren gevoetbald. Ik was een tijdje keeper in het eerste, destijds nog niet op heel hoog niveau. In 1973 ben ik gestopt omdat ik met mijn gezin naar Engeland verhuisde. Na terugkeer in 1984 werd ik vicevoorzitter en later raakte ik betrokken bij het eerste elftal. De trainer had allerlei extra klussen. Dat vond ik raar en onprofessioneel. Zodoende ben ik de begeleiding gaan verzorgen, zoals administratie, statistieken bijhouden en representatieve taken bij uitwedstrijden. En ik onderhoud contact met De Telegraaf, die dikwijls over ons schrijven. Ik was hele zaterdagen in touw.”
Wat was gedurende eenentwintig jaar uw voornaamste drijfveer?
“Ik kom uit een voetbalfamilie en ben een fanatieke liefhebber; dat laat me niet los. En ik wil onder de mensen blijven. Ik spreek hier mensen met wie ik ooit voetbalde. Dat heeft wel wat. Ik kan wel achter de geraniums wijn gaan zitten drinken, maar hier ben ik zinnig bezig. Ik ontlast de trainer, die anders aan de heidenen is overgeleverd. De promotie naar de eerste klasse was een hoogtepunt. Maar als bescheiden niet-betalende vereniging konden we het op een hoger niveau niet uithouden. We waren kampioen gelijke spelen, maar vlogen eruit.”
Welke karaktereigenschappen zijn voor een elftalbegeleider belangrijk?
“Je moet goed met mensen overweg kunnen en bereid zijn er veel tijd in te steken. Ik heb laatst uitgerekend dat ik zo’n 650 à 675 wedstrijden bij het eerste elftal aanwezig ben geweest. Zonder onkostenvergoeding. Het komt aan op persoonlijke betrokkenheid.”
Hoe kwam u tot de beslissing te stoppen?
“Na vertrek van de vorige trainer wilde ik al stoppen. Maar ik raakte in gesprek met Sjaak en dat klikte. Toen heb ik afgesproken te blijven zolang hij blijft. Ik heb geen zin om met een nieuwe trainer alles opnieuw op te bouwen. Ik zal nog regelmatig komen kijken. Het wordt wennen om geen verplichtingen te hebben. En ik zal me niet meer met dingen kunnen bemoeien, dat is ook gek.”
Dan moet Zorge ervandoor. DVVA speelt een oefenwedstrijd in Ouderkerk, maar de fysiotherapeut heeft geen vervoer. Zo vliegen de zaterdagen voorbij.
Door Gijs Lauret
Lees ook:
Bij DVVA doet iedereen gewoon normaal tegen elkaar (07-05-2015)