Het kan niet anders dan dat het leven een sadist is. Iedereen heeft wel een verhaal en je kunt van geen enkel verhaal zeggen dat dat niet zo heftig is als diegene denkt. We hebben allemaal een eigen hoofd met onze eigen dingetjes en die dingetjes zijn evenveel waard als alle andere dingetjes in de hoofden van anderen. Precies om deze reden probeer ik mezelf niet met andere mensen te vergelijken maar dat lukt me niet. Ik kijk altijd naar wat andere mensen hebben, zeggen, doen en vertellen. En op heel veel mensen kijk ik neer, ook al weet ik dat dit niet netjes is maar aan de andere kant moet ik zélf ook genoegen nemen met de middenmaat.
Oké, ik heb een zware jeugd gehad maar er zijn kinderen die dingen hebben meegemaakt die ik me niet eens kan voorstellen. En natuurlijk ben ik succesvol maar niet zo succesvol als sommige mensen zijn. Plus er zijn mensen die een slechtere jeugd hebben gehad dan ik en ook nog eens veel succesvoller zijn dan ik ben. Ik ben dus gewoon een gemiddelde guy. Echt jammer. Ik was graag buitengewoon bijzonder geweest maar het is gewoon niet zo. Gelukkig ben ik ontzettend knap. Mijn schoonheid doet wetten vervallen, mijn glimlach doet kille harten smelten, mijn aanwezigheid doet grotten oplichten. Het is een gave en een vloek tegelijk, ik ben het ongelukkige slachtoffer van de esthetiek.
Maar ik zal niet treuren, met opgeheven hoofd neem ik deze opgedragen schoonheid én zal ik stunten op het kleine groepje mensen waar ik nog een beetje fatsoenlijk op neer kan kijken.
The Circle Of Life mensen. We horen allemaal neer te kijken op de mensen onder ons en de onderste mensen zullen neerkijken op iedereen.
