Ik kom meerdere keren per dag op briljante ideeën. Dit is hoe mijn hoofd werkt, alles gebeurt op een bepaalde manier. Deze ideeën schrijf ik nooit op, ik heb namelijk schijt aan ze. Zij hebben míj nodig. Zonder mij zijn die ideeën niks. Toch voelt het lekker als er weer eentje opborrelt, dat ga ik niet ontkennen. Soms vraag ik mijzelf af hoe mijn wereld eruit zou zien zonder deze ingevingen. Maar niet heel vaak want onzekerheid is voor watjes. Niet dat ik iets tegen watjes heb, veel van mijn beste vrienden zijn watjes maar ik ben het gewoon niet. Iedereen is anders. Ook al zijn de meeste mensen hetzelfde.
Voordat er mobiele telefoons waren was ik weleens onzeker. Maar niemand herinnert zich dat nog dus daar hoeven we het niet over te hebben, ik snap niet waarom u hierover begint, ík bepaal het onderwerp van dit gesprek.
Bepalen is inderdaad ook iets waar ik goed in ben én ik vind het nog leuk ook. Veel dingen waarin ik uitblink vind ik niet per se leuk om te doen en ik snap dat dat jammer is voor de wereld maar ik moet ook een beetje aan mijzelf denken. Er zijn mensen die mij als een egoïst zouden omschrijven maar ik kan u garanderen dat dat geen betrouwbare schepsels zijn. Iedereen hoort aan zichzelf te denken, kijk uit of uw beste vrienden en zelfs uw familieleden lopen over u heen alsof u op de grond ligt. Alsof u een oude stoeptegel bent. Alsof enzovoorts. Dus pas op! Zegt allen neen! U bent hier niet voor een ander maar voor uzelf. U kunt een ander best wat gunnen, daar is nooit iemand aan overleden maar iedereen alles gunnen is ongeveer zeven procent dodelijker dan een kogel in het hoofd. Deze getallen komen van het CBS dus u bent gewaarschuwd.
Ik krijg het een beetje warm hier. Dit thema lijkt vaker terug te komen in mijn kunst. Dit moet ik even laten bezinken en daarna zal ik de juiste mensen, de verkeerde mensen, uit mijn leven schrappen en doe gezellig met mij mee want het is vandaag namelijk Weg Met De Parasieten-dag!
