Ik vind het jammer dat mijn leven zo kut is dat ik er zo vaak mogelijk een aantal weken van probeer te vluchten. Om weer helemaal opgeladen terug te komen, zo heet dat. Ik pak vliegtuigen, bussen en treinen om zo ver mogelijk van het huis te zijn dat ik gekocht heb. Echt leuk allemaal. En als je dan op die verre, exotische plek bent, besef je dat die plek het ook niet echt is maar op dat moment ben je toch al dronken en doe je alsof je gedachten niks waard zijn. Ik moet bekennen dat ik mijn gedachten eigenlijk nooit serieus neem, ik heb namelijk gemerkt dat niemand daar beter van wordt. Ik heb van de slierten in mijn hoofd een personage gemaakt, een soort dorpsgek die je kunt negeren als je haast hebt en in de maling neemt wanneer je daar even tien minuten voor overhebt. Werkt heel goed. Kalmerend. Vermakelijk ook. En leerzaam. Als je die stroom als een buitenstaander aanhoort slaat het allemaal nergens op. Die malloot vindt overal wel wat van alsof nóg een mening ergens over ertoe doet. Ik zou het liefst een app hebben die voor mij denkt. Ik zou wel een dure nemen, eentje van vijftien euro of zo, niet zo’n gratis exemplaar met reclame erin. Liefst ook niet van Amerikaanse makelij want die jongens zijn helemaal gek. Het zou me niks verbazen als dat stukje wereld zeer binnenkort op komische wijze implodeert. Lieve mensen, hou me op de hoogte over die app dan houd ik jullie op de hoogte over die dorpsgek.
