Leven met een kunstheup brengt toch complicaties met zich mee. Als ik hier van tevoren van op de hoogte was geweest had ik het natuurlijk niet zo snel gedaan. Al die ziekenhuizen lijken wel supermarkten tegenwoordig. Ik vertrouw nu eerder een heer die auto’s verkoopt dan zo een gladjakker die in een ziekenhuis rondloopt. Het is de simpele waarheid. Die witte jasjes met dat stethoscoopje eroverheen zijn me ook veel te pretentieus; er bestaat vast wel een applicatie op je telefoon om naar iemands hart te luisteren. Alsof doktoren ooit luisteren trouwens. Het enige dat zij horen is het vallen van geld op hun bankrekeningen. Leen ook nooit geld aan een dokter; ze willen het alleen maar zodat ze hun pinpas lekker thuis kunnen laten “omdat het op straat zo gevaarlijk is tegenwoordig”. Bah. Aan mijn lijf geen dokter wanneer ik ziek ben. Het staat geschreven dus iedereen weet het nu. Laat me maar lekker creperen. Ik red mezelf wel. Voor je het weet naaien ze je een oor aan. Of een been. Oké. Laten we het eens over iets leuks hebben, positiviteit is veel leuker dan dat negatieve gedoe. Ik haat negativiteit. Ik word misselijk van negativiteit. Negativiteit is voor sukkels. Mensen die struikelen bijvoorbeeld. Dát. Is. Pas. Léuk. Maar echt. Vooral van die ouwe vrouwtjes die moeilijk lopen omdat ze hun hele leven keihard gewerkt hebben voor een hongerloontje. PatsBoem! Nou dan lig ik ernaast hoor. Dan kun je me opvegen. En dan zeg ik waarschijnlijk zoiets als: “Haha, oud vrouwtje, die is vast gebroken, haha!” En dan zegt dat ouwe vrouwtje iets van: “Oh nee, sexy jongeman, ik moet naar mijn verstandelijk gehandicapte kleinkind maar nu lig ik hier te bloeden op het zebrapad, de bestuurder van de auto was volgens mij van Marokkaanse afkomst!” Alsof zo een oud vrouwtje het verschil tussen een Turk en een Marokkaan ziet. Er was niet eens een auto, die vrouw struikelde gewoon over haar eigen burgerlijkheid en dan meteen buitenlanders de schuld geven. Bah. Gelukkig blijf ik altijd positief. ❤
