Ben op een huisfeestje… Een kinderfeestje. Ben hier nooit zo goed in; er is geen overzicht. Iedereen praat maar en zegt geen moer, ik trek het stiekem best slecht. Er praat nu een 11-jarig meisje tegen me dat zeker weet dat ze me ergens van kent. Ze is best lelijk. Lelijke kinderen zijn eng. Ik probeer de ouders bij de kinderen te matchen maar het is best moeilijk want die stille chick op de bank blijkt de moeder van het drukste jongetje van het feestje te zijn. De muziek is trouwens ook verschrikkelijk…
Kinderliedjes met slechte house-beats eronder. Geen wonder dat ze over een paar jaar fan zijn van Lady Gaga en The Black Eyed Peas. Zijn ze de rest van hun leven bezig om van die slechte smaak af te komen. Volwassen feestjes zijn nog erger. In zo’n huiskamer met vrienden en familie op de domste muziek ever spons-taart van de HEMA eten. Wat ik vooral erg vind van feestjes is dat iedereen op elk moment maar iets doms tegen je kan zeggen en je moet lachen en meedoen omdat het gezellig is. Fok gezellig. "Het is hier zó gezellig!" "Ja! Wist je dat er in het Engels geen woord voor gezellig is?" Dat soort domme dingen. Iedereen is ook altijd de beste vrienden op huisfeestjes. Fok beste vrienden dan ook maar meteen. Oké, dat nou ook weer niet, maar je beseft nu wel dat ik niet graag op je feestje kom tenzij er geen domme mensen komen maar dat kan niet echt want domme mensen is een pleonasme. Ik hoor gezang op de achtergrond, volgens mij is het hoogtepunt van deze bijeenkomst gaande. Joepie. Zingen. "Jij bent toch rapper? Rap ’s een verjaardagsliedje!" Ik hou me gewoon rustig op de achtergrond tot het feestje voorbij is en iedereen naar huis gaat want eerder weggaan schijnt onbeschoft te zijn omdat mensen zoveel moeite hebben gedaan om bla bla bla. Ik had graag nog even met jullie gebabbeld maar ik moet ervandoor… Er is een polonaise gaande en "Iedereen doet ’t dus jij doet ook gewoon mee, meneer de bekende Nederlander." Hoera.
Verzonden vanaf mijn draadloze BlackBerry®-toestel