Dit zag ik oprecht niet aankomen. Ik sta paf. Mijn wereld is voor altijd anders. Het schijnt dat de avocado bijna op is. En dit terwijl ik ’m net pas ben gaan waarderen. Deze heerlijke gezonde rakker. En op alle manieren goed vettig. Ik kan uren doorgaan over deze bijzondere vrucht maar u heeft wel wat beters te doen en dit snap ik. Het is alweer december. De leukste maand van het jaar als je gek in je kop bent. Die kerst-etentjes allemaal, wie nodig je uit en wie niet, het is een politiek gebeuren. Als je persoon X uitnodigt, die heel leuk is, krijg je er ook de aanhang bij, die verschrikkelijk is. En als je X uitnodigt moet je Y eigenlijk ook uitnodigen want anders trap je op tenen. Alleen is het ding natuurlijk dat niemand zin heeft in Y (plus nare aanhang). Ja het is moeilijk, ik voel uw pijn. Nu ik dit zo vertel besef ik opeens dat die avocado u gestolen kan worden. Was u die avocado maar. Heerlijk voor altijd verdwijnen in de gulzigheid van de mens. Is eigenlijk een prachtig lot. Dingen ondergaan is helemaal niet zo leuk maar dat durven alleen de authentieke rebellen toe te geven. Die échte lijpe boys. Mensjes zijn makkelijker te temmen dan hondjes dus we mogen blij zijn dat er af en toe zo iemand als ik opstaat om de mensen eens goed te vertellen hoe het zit. De mensen moeten gezegd worden. Hierbij dus een huishoudelijke mededeling van uw lokale rebellenbeweging: Probeer Nog Zoveel Mogelijk Avocado’s Te Eten Voor Het Te Duur Is.
Einde.
Zwart. Aftiteling. Bloopers.
Applaus.