Karma en Image hebben er even geen zin meer in. Ze zijn geen slaafjes en het is hier geen hotel. Niemand zegt ooit eens dankjewel. Niemand waardeert alle moeite die ze dagelijks doen. Was niemand maar iemand, dan hadden ze een fan. Voor een fan doe je toch net iets meer moeite, voor een ondankbare zak heb je alleen wat extra speeksel voor in een bakkie koffie.
Karma en Image zijn niet teleurgesteld, nee. Ze zijn gewoon ouderwets boos. Woedend eigenlijk. Ziedend. Als ze het huis daarna niet zelf weer op zouden moeten ruimen, hadden ze nu, as we speak, alles aan gort geslagen. Ze zijn best lijp, die twee.
Ik wou dat ik ze kon helpen, maar ik ben maar een toeschouwer. Ik kan alleen opschrijven wat ik zie en hopen dat iemand dit leest en hier wat van opsteekt. Zo draag ik mijn steentje bij. De mensen horen te weten wat er allemaal speelt in onze maatschappij.
We bevinden ons midden in het duistere communicatietijdperk. Eenzaamheid en spelfouten alom. Vraag het iemand uit de middeleeuwen en diegene zal je vertellen dat het er nu veel slechter aan toe gaat dan toen, toen er nog geen moer was.
En daarom wil ik u bij dezen beloven dat ik mijn plicht als Vliegje Op De Muur tot in den treure zal blijven vervullen en u tot het einde der tijden (gelukkig waarschijnlijk dit jaar) op de hoogte zal houden van alles dat Karma en Image (in de volksmond Karrema en Immitsj) zowel mentaal als fysiek zullen en hebben ondergaan. Ik heb er zin an. Noem me Edje Service.