Ik zag een tijdje terug op National Geographic hoe een groep stokstaartjes een gloednieuwe hoop zand betrok. Ze hadden een strak plan en binnen no time waren de beestjes ordentelijk aan het werk: gangen graven, vertrekken bouwen en altijd twee snuiters op de uitkijk. Toen de klus geklaard was hing er een uitgelaten sfeer. De stokstaartjes waren verheugd over hun nieuwe complex. Het laatste stof werd naar buiten gebonjourd, de vertrekken bewonderd, zo was het goed.
Nee, dan de Mensch…
Een maand geleden betrokken wij ons nieuwe appartement in Amsterdam, vlakbij de molen, op de grens tussen Centrum en Zeeburg. Een geweldig complex, in een geweldig stadspark. Hier hadden we naar toegeleefd. Anderhalf jaar voorbereiding, hypotheek regelen, keuken en badkamer uitzoeken, ideeën scheuren uit interieurbladen en ga zo maar door. Een chaotische maar leuke tijd, wachtend op het grote moment, de sleuteloverdracht. Maar daar houdt de vergelijking met de stokstaartjes wel op.
Ik weet niet hoe men op IJburg de zaakjes regelt, maar wij hebben nog nooit zoveel gepruts gezien. Binnen de kortste keren lag de voordeur eruit door een onhandigheidje, vertoonde het stucwerk in de gemeenschappelijke ruimtes overal beschadigingen en stonden auto’s zo geparkeerd dat anderen tijdens de verhuizing met geen mogelijkheid meer bij de toegangsdeuren konden. De lift was na twee weken volkomen verrabbezakt, geen stukje lak was nog krasloos. Door het aanhoudende afbekken van de opzichters kregen we geen zaak meer geregeld. Ons gebouw werd een no-go area voor de aannemer.
Maar ook onderling ging het flink tekeer. Ik heb meer dan honderd mails in mijn inbox met discussies over van alles en nog wat; een bewoner die meedeelt het strakgrijs ontworpen complex haar eigen signatuur te willen geven door haar voordeur te voorzien van een felle kleur. Klachten van pensioengerechtigde bewoners over te laag hangende brievenbussen, kantelramen die vreemd zouden kantelen, de wind die door een verkeerd ontwerp van onze prachtige hoofdingang het vuil van kilometers ver precies voor onze deur zou leggen, de Vereniging Eigen Huis die niets goed kon doen en onmiddellijk werd omgedoopt tot Vereniging Eigen Puin en Gruis…Je zou er levensmoe van worden.
Ik ben geen fan van Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. Maar haar overtuiging dat we veel van de dieren kunnen leren is misschien zo gek nog niet. Daarom doe ik hierbij een oproep aan alle bouwbedrijven van Nederland. Kunt u bij de oplevering van nieuwbouw naast de sleutel ook een DVD overhandigen met alle seizoenen van Martin Gaus’ Dieren Manieren? En als u dan toch bezig bent misschien een cd’tje met de hit ‘Samen kunnen we het maken’ van Bob de Bouwer?