Miranda likes to follow you on twitter, kwetterde het e-mailbericht mij tegemoet. Oeps. Na van de eerste schrik te zijn bekomen, realiseerde ik me dat ik me had geregistreerd op Twitter. En ja, dan weet je dat je vroeger of later wordt gefollowed.
Steeds vaker krijg ik van dit soort spannende e-mails. Alsof ik duizend vrienden heb. Alsof ik heel veel speciaals te melden heb. In werkelijkheid is mijn e-mailadres door de jaren heen terechtgekomen in een bonte verzameling outlookadresboekjes van versleten relaties, oud-studenten en (de ergste) ex-lagereschoolgenoten. Wilma wants to share photos, Caesar wants you to join, Frederik invites, en Josine ten slotte (ik zat op de lagere school ooit bij haar in de klas) biedt me een digitale kettingbrief aan.
Ik trap er altijd in. Klik op de link, maak een accountje aan – met wachtwoord en al – en dat is dat. Meestal laat ik de virtuele vriendenbanken na de eerste enthousiaste uitwisselingen zo goed als links liggen. Bang om mijn tijd te verdoen en bang ook dat mensen het niet bijster interessant vinden wat ik allemaal doe.
Maar goed, ik ben niet kinderachtig. Miranda wilde mij dus volgen op Twitter en ik klikte als de wiedeweerga op akkoord. Althans, dat was mijn voornemen. Maar welke gebruikersnaam en welk wachtwoord had ik ook alweer voor deze site gebruikt? Daar kwam ik dus even niet uit. Een account aanmaken is een ding. Het opslaan en bewaren van de bijbehorende codes een tweede.
Want ik ben niet alleen actief op enkele communicatienetwerken, maar ik doe ook aan – kleine greep – digiboeken, digikleding, digivloerboen en digivogelvoer. Hier dien ik in te loggen met strikt vijf tekens, daar met acht (waarvan er minstens twee een cijfer moeten zijn) en soms zelfs blijkt het wachtwoord waar je na lang wikken en wegen op gekomen bent al te zijn vergeven aan een andere inventieveling en moet je iets anders bedenken. Hoe het ook zij, het vergt een hoge mate van nauwkeurigheid om al die bekwaam beveiligde accounts terug te vinden.
Hoe blij was ik daarom met de tip van een goede vriend. Er zou software bestaan waarmee je al je wachtwoorden op een veilige manier kunt archiveren. Een soort wachtwoordmanager eigenlijk. Zonder al te veel nadenken (zo ben ik nu eenmaal, maar dat was u waarschijnlijk al opgevallen) surfte ik naar de site, downloadde het programma en voerde mijn hele verzameling inloggegevens zorgvuldig in. Mij kon niks meer gebeuren.
Hoewel… Wat is nu ook alweer het hoofdwachtwoord van mijn wachtwoordmanager?