Haar buurvrouw informeerde naar de stand van zaken. Net als zoveel anderen, onder wie haar moeder, wilde ze weten of het echt uit was. Ja, dat was het. Of, nou ja, ze zouden allebei eens heel goed nadenken hoe het nu verder moest. Ze zouden elkaar niet bellen. Frank zat in een kleine onverkoopbare flat. Hij had het kunnen huren voor een vriendenprijs.
Haar buurvrouw knipoogde: ‘Even rondkijken bedoel je. Hoe je in de markt ligt. Of je nog wel in de markt ligt.’
‘Daar ben ik helemaal niet mee bezig.’
Haar buurvrouw schoot in een soort lach. ‘Nou hij anders wel.’
‘Hoe kom je daar nou bij? Hij is er echt kapot van. Van ons. Dat het niet meer ging zeg maar.’
Haar buurvrouw keek haar aan. ‘Jij kent ’m natuurlijk beter dan ik.’
‘Dat lijkt me wel.’
Haar buurvrouw zocht naar woorden. ‘Hebben jullie bepaalde afspraken gemaakt? Ik bedoel, hoe vrij je bent zeg maar…’
‘In principe is het natuurlijk over. Zo vrij zijn we.’
‘Oh dan begrijp ik het beter.’
‘Maar Frank zou nooit zomaar iets doen met een ander hoor. Het is net of je dat denkt… Denk je dat? Je moet het meer zien als een time-out. Zo zie ik het tenminste.’
De buurvrouw glimlachte en zei dat ze haar kinderen zo van school moest halen. Dat ze een ander keertje verder zouden kletsen. Dat het haar zaken natuurlijk helemaal niet waren.
Ze hoorde zichzelf zeggen dat ze er alle vertrouwen in had en dat Frank en zij weer samen zouden komen.
‘Ja natuurlijk.’ Haar buurvrouw zwaaide toen ze wegliep. Dat deed ze anders nooit, zwaaien en een duim op steken.
Ze liep naar binnen. Waar lag die stomme klotetelefoon!?
