Zo. Binnenkort ben ik geen stadsdeelwethouder meer. Kwestie van genoeg is genoeg. Na acht jaar besturen in Zeeburg wordt het tijd voor iets anders. Dat betekent ook dat dit mijn laatste column in de Brug is. Nou ja, niets aan te doen. Het begon twee jaar geleden met een verslag van een nachtelijke fietstocht door het Diemerpark. Die was spannend, en zo stelde ik me ook het leven op IJburg voor. Hoe zou het leven op IJburg de komende jaren prettig spannend kunnen blijven?
Minder auto’s op straat, zou helpen. Een paar jaar geleden is besloten het aantal parkeerplaatsen op straat te verdubbelen. IJburg verkocht niet en meer parkeerplaatsen zou de verkoop stimuleren. En nu zijn die woningen verkocht en blijkt dat de bewoners graag hun kinderen buiten zien spelen. Maar daar staan dus die auto’s. Minder auto’s, dus, en meer spelen.
Genieten van het bouwproces, helpt ook. Nu lopen we om het bouwen heen, moet het zo snel mogelijk afgelopen zijn. Maar wat je allemaal kunt doen op een onbebouwde kavel! Het is een fietscrossbaan, beeldentuin, stadsstrand en circusterrein ineen. Maar ook met leegstaande winkelpanden kun je van alles en nog wat. Nu gebeurt het nog bij wijze van uitzondering, maar wat zou het helpen als we dat omdraaiden en winkel- of bedrijfsruimtes bij oplevering onmiddellijk in gebruik namen. Geen huurder? Dan onmiddellijk twee jaar lang een initiatief van bewoners erin! Of een zzp-er, of een atelier, of…
Veiligheid door verbondenheid vind ik ook wel mooi. Natuurlijk moet er genoeg politie zijn en hoort de openbare ruimte zo te worden ingericht dat hangen niet tot overlast leidt. Maar het klassieke veiligheidsbeleid werkt alleen als burgers zelf bezit nemen van hun omgeving. Als ze samen feesten op pleinen en samen voetballen in het park. En dan onbekende medeburgers niet buitensluiten, maar meenemen in het plezier.
Ach, ik heb nog wel meer te wensen. Net zoals de meeste IJburgers. In de tussentijd valt er genoeg te genieten in het nieuwste stukje Amsterdam. Gelukkig woon ik naast de deur.