Tussen de voetbalvelden, de A10 en het spoor ligt Tuinpark Nieuwe Levenskracht. Dit park werd in 1933 opgericht voor werkloze Amsterdammers, om hun eigen groente en fruit te kweken. Wie het hek passeert, wandelt een groene oase binnen. Alle tuinen zijn anders – de een met tuinkabouters en strak aangeharkt, de meeste weelderig en bloemrijk. Levenskracht, dat is wat je er spontaan van krijgt.
Liesbeth Collard heeft al vijfendertig jaar een tuin op het park. Ze slaapt ’s zomers in het huisje. Twee maanden geleden ging ze met pensioen en sindsdien werkt ze hele dagen in haar natuurlijke tuin. Een grasveld met vijver, met aan de oever orchideeën en slangenkruid. Aan de randen van de tuin groeien koekoeksbloemen, rododendrons, daslook en er prijkt een oude vlier. Zorgvuldig gevlochten takkenrillen omheinen de tuin. Sla eet Liesbeth dagelijks uit haar eigen tuin, ze laat de kroppen groeien in bloembakken (‘de tuin is óók een eldorado voor slakken’). Tussen de bloemen en struiken teelt ze rabarber, frambozen, pruimen, vijgen, bieslook, aardappels, snijbiet en knoflook.
Liesbeth leidt me rond over het park, dat onderdeel is van het Amsterdamse ecolint. Dwars door het volkstuinencomplex loopt de Molenwetering, die van Diemen helemaal naar het Amsterdamse Bos leidt. De houten beschoeiing van de oevers verwijderden de tuinders twintig jaar geleden al, de oevers lopen nu geleidelijk af zodat dieren zoals salamanders, ringslangen en in het water gevallen egels makkelijk uit het water kunnen kruipen. De veelheid aan inheemse bloemen die er groeit, wordt gekoesterd. Zelfs soorten als kleine pimpernel, bevernel, ossentong, ratelaar, sleutelbloem en heelblaadjes komen er op. Elke zaterdag werkt Liesbeth met andere tuinders op de gezamenlijke stukjes.
Toen Liesbeth zich vijfendertig jaar geleden inschreef voor een volkstuin kon ze kiezen welke ze wilde en er direct ‘in trekken’. Nu staan er tweehonderd mensen op de wachtlijst en bedraagt de wachttijd vijf jaar. “Af en toe is er de dreiging van bouwplannen,” vertelt Liesbeth. “Maar de gemeente wil groen sparen. Ze hebben ons gevraagd het tuinpark een meer publieke functie te geven.” In de vijver kwaken twee kikkers hun wangen bol, ze liggen op donkerrode waterlelies.
Het tuinieren werkt voor Liesbeth als meditatie. “Stilzitten is niks voor mij, hardlopen ook niet. Ik moet gestaag bezig zijn: ik kan uren onkruid wieden.” Liesbeth is nog elke dag blij met haar tuin. “Vooral wakker worden is hier heel leuk. Dan is het nog stil en hoor je alle vogels.”
www.tuinparknieuwelevenskracht.nl.
Tuinpark Nieuwe Levenskracht, oase van groen tussen sportvelden en Science Park
