Een breedgebouwde verschijning leidt mij door de kickboksschool in de Eerste Oosterparkstraat. Zijn grijze trainingspak verklapt de naam: Spallys. Aan het plafond hangen langwerpige bokszakken. En er liggen beschermers, zodat je niet blauw bent na één ferme trap of stoot. Ook in de binnentuin hangen bokszakken. Leroy Spalburg vertelt het achterliggende verhaal. Zijn bedachtzame basstem contrasteert met zijn imponerende torso.
“Kickboksen doe ik nu zo’n twintig jaar. Na mijn eerste training dacht ik: dit nooit meer. Ik kwam krom en mank thuis, pijn van de low kicks. Ik kreeg een achterwaartse kick van een meisje op mijn kaak. Ik vond dat indrukwekkend, wist meteen dat je niemand moet onderschatten. Wedstrijdambities heb ik niet maar ik train altijd om beter te worden, ben tweemaal in Thailand geweest om als thaibokser te leven. In 2016 werkte ik als leidinggevende, maar mijn functie werd gewijzigd. Sindsdien volg ik mijn passie: ik ging lesgeven bij verschillende gyms. Ik kreeg positieve feedback en merkte dat ik makkelijk informatie overbreng. Na een lange zoektocht naar een eigen pand belandden we hier. Wedstrijdambities van onze leden zijn ondergeschikt, wij richten ons op het aanleren van goede basistechnieken.”
In januari 2020 opende Spallys zijn deuren. Je voelt het aankomen. Coronajaar 2020 liep anders dan verwacht.
“De eerste maanden gingen goed. Bekenden kwamen trainen, nieuwe mensen haakten aan. In februari merkte ik dat sommige klanten moesten thuiswerken. Ik werd onrustig en zenuwachtig. Rond 15 maart voelde het niet meer oké en heb ik de gym dichtgegooid. We zijn drie maanden gesloten geweest. De eerste weken waren deprimerend. Veel nieuws kijken, thuisblijven, stress. Aan stoppen heb ik nooit gedacht. We maakten online trainingen, tutorials. In april heb ik woningbouwvereniging De Key benaderd en zij vonden het prima dat we in de binnentuin gingen trainen. We hebben bij buren brieven in de bus gedaan, wijkagent en gemeente geïnformeerd. Heel gek, maar de zichtbaarheid door buiten trainen heeft ons ledenaantal vergroot. Terwijl we het puur deden om te overleven!”
“Na de eerste lockdown zag ik dat onze members gestrest en aangekomen waren. Tijdens het trainen zag ik een shitload van stress van hun schouders afglijden. Mensen gingen letterlijk lichter en met een lach op hun gezicht naar huis. Echt priceless. Daarna hebben we lekker binnen getraind, tot de besmettingen weer opliepen. In december zijn we de binnentuin weer ingegaan, zelfs tijdens de sneeuw. Iedereen kwam gewoon. Zo blijven we bezig, maar alles op anderhalve meter; sparren is er niet bij. Gelukkig zijn onze buren echte legends. Iedereen groet ons, we zijn onderdeel geworden van deze buurt. Ik liet ooit de deur ’s avonds openstaan; een buurman heeft me gebeld en de deur voor me dichtgetrokken.”
Ten afscheid ontvang ik – op eigen verzoek – van Spally een low kick met zijn scheen op mijn bovenbeen. Zachtjes weliswaar, maar ééntje is genoeg. Spallys kreeg niet voor niets onlangs het Keurmerk Vechtsportautoriteit.
Spallys voelt zich thuis in Eerste Oosterparkstraat: ‘Bokszakken in de binnentuin, de buren zijn legends’
