De toekomstige Sluisbuurt op Zeeburgereiland is nu nog een grote zandvlakte, maar de eerste bouwwerkzaamheden voor de groene, duurzame wijk zijn begonnen. Anderhalve week geleden onthulde wethouder Touria Meliani de eerste wand van broedplaats Baggerbeest.
De eerste steentjes zijn gemetseld en de gemeente maakt er gelijk een feestje van. Het zegt iets over het belang dat Amsterdam toedicht aan kunst en cultuur in onze samenleving. Prachtig dat er een broedplaats komt met horeca, presentatieruimtes, een podium en 72 ateliers voor kunstenaars en creatieve ondernemers. Dank gemeente Amsterdam, beheerder Urban Resort, Stichting Buurtcentra en Bureau Broedplaatsen dat jullie dit gezamenlijk mogelijk maken.
Toch zit iets me niet helemaal lekker. In een toekomstige buurt op hetzelfde Zeeburgereiland ligt een nog echt traditionele broedplaats, gesticht door wijlen Theo Niermeijer. Ik schreef eerder in deze krant over dit kleine paradijs, de groene oase die de IJzeren Dichter hier creëerde op een toen nog kale vlakte. De creatievelingen die daar nu nog wonen, werken en recreëren moeten in 2025 plaats maken voor Baaibuurt-West.
Ik moet denken aan het ADM-terrein, Pakhuis Afrika en de oude graansilo aan de Silodam. Een kleine greep uit de vele broedplaatsen die de stad ooit rijk is geweest. De rafelranden waar ik vroeger (veelal illegale) feesten heb meegemaakt in duistere kelders en gewelven. Ze mogen niet meer bestaan. Kunst en cultuur worden geïnstitutionaliseerd en in beheersbare banen geleid. Op zich begrijpelijk, de gemeente moet haar verantwoordelijkheid nemen. Maar mogen er niet een paar ondeugende kinderen in de klas zitten?
Het doet me pijn dat er geen ruimte is voor originele denkers die niet passen binnen de beleidskaders van de stad. De krenten in de verder gladgestreken pap. Het doet me pijn dat kunst en originaliteit verloren gaan. Kunnen dan niet op zijn minst een paar van Niermeijers stalen sculpturen een plekje krijgen bij het Baggerbeest? Geplaatst in een stukje verwilderd groen (en geen aangeharkt park)? Ik hoop het. Maar waarschijnlijk ben ik een roepende in de Sluiswoestijn.
Foto: De zogenoemde beeldentuin van Theo Niermeijer aan de Zuider IJdijk op Zeeburgereiland.
‘Rafelranden mogen niet meer bestaan’
