‘Toen ik Loes leerde kennen ben ik naar Amsterdam verhuisd. Destijds vond ik het prima om af en toe terug naar Limburg te gaan, maar als ik op het Muiderpoortstation uitstapte en ik zag daar een verwaaide Surinamer of iemand die een gulden vroeg, dan voelde ik me thuis. Deze stad ademt vrijheid.’
De milieu-impact van het maken van nieuwe kleding is groot. Wil je een beetje milieuvriendelijk gekleed gaan, dan luidt het eerste simpele devies: koop zo min mogelijk nieuwe kleren. Maar doe dat maar eens, met al die lonkende etalages en die onwaarschijnlijk lage prijzen van onze Aziatische webwinkel-vrienden.
Een goede callcentermedewerker zijn is geen toevalstreffer. De vaardigheden die nodig zijn om succesvol te zijn in deze baan, worden doorgaans in de loop van de tijd aangescherpt. Door in een callcenter te werken leer je omgaan met lastige klanten, van een negatief iets positiefs maken, veerkracht, een product verkopen of upsellen vereisen allemaal specialistische vaardigheden die niet iedereen bezit. -advertorial
Op deze dinsdag aan het einde van de middag is vrijwilliger Ellen net bezig de laatste spullen op te ruimen. Een bezoekster in een rolstoel wacht – met haar kunstwerk op schoot –buiten in de zon op haar vervoer terug naar huis. Binnen is het licht in de mooie grote ruimte. Er staan bloemen, potten vol kwasten en een schildersezel met een portret van Ramses erop. De vleugelpiano in de hoek is van de chansonnier zelf geweest, een pronkstuk.
Vader en dochter komen uit Nijkerk. Robert staat om halfzes op. “Daphne meestal iets later,” verklapt hij lachend. Maar ze gaan altijd samen op pad en staan op tijd in de winkel, die om 8.00 uur opengaat. Hoe kwamen ze op IJburg terecht? -advertorial
Ooit deed ik een poging het vuil te begrijpen dat de stad onwaardig door de straten waait, en ik stuitte op een ‘afvalregisseur’ die er ‘wat wijken had bijgekregen’, en op het ambtelijke verschil tussen de afdelingen ‘schoon’ en ‘vuil’, met elk hun eigen aansturing. Amsterdam wil in 2050 ‘afvalvrij’ zijn, staat in het ‘afvaloffensief’…
The Photo Factory bestaat 25 jaar. Sander en Marcelle startten in de Javastraat als fotolab, en zijn inmiddels verhuisd naar de C. van Eesterenlaan 15. “Fotografie is voor mij herinnering, zorgen dat je het beeld niet meer kwijtraakt. Ik begrijp hoe belangrijk dat voor iemand is. Ik ben voor mezelf begonnen omdat ik graag zelf bepaal hoeveel tijd en aandacht ik aan een opdracht besteed. Het moet gewoon goed zijn, anders mag het de balie niet over. Dat levert veel extra werk, maar ook een hoop vaste en tevreden klanten op.” – advertorial
‘Dit lichtvoetige, ritmische ontwerp is een absolute tegenpool van minder geslaagde huizen in de directe omgeving. Recht tegenover de Freebooter staat bijvoorbeeld een bijzonder ontwerp met een, op het eerste gezicht, elegant gebogen glasgevel. Bij nadere beschouwing is die glasgevel niet meer dan een keiharde scheiding tussen binnen en buiten.’
Voor mooie of interessante dieren hoef je niet naar de andere kant van de wereld, ontdekte Kirsten tijdens haar werk. Ze zijn overal te vinden, als je maar goed kijkt. Zelfs het nietigste groenstrookje kan al grappige soorten opleveren.
In Het boek van de kleine dieren (en de wat grotere) gaat Kirsten Dorrestijn op pad met experts om te kijken hoe het met de Nederlandse fauna gesteld is.
Er treden vier bands op, er staan veertig marktkraampjes met onder meer vinyl, retrokleding en veel meer. Op het festivalterrein staan tientallen Amerikaanse oldtimers geparkeerd. Voor zo’n lekkere vetkuif staan er bovendien kappers en barbiers voor je klaar.
Mentorschap Amsterdam zoekt vrijwilligers die mentor willen zijn voor kwetsbare Amsterdammers. Een mentor treedt op als wettelijk vertegenwoordiger voor mensen die vanwege een verstandelijke beperking, dementie, niet aangeboren hersenletsel of een psychiatrische stoornis niet meer in staat zijn om zelfstandig beslissingen te maken. Het gaat vaak om mensen die geen familie hebben waar ze voor ondersteuning terecht kunnen.
Ed Cools begreep er niets van. Iedere keer als hij eraan kwam, liep Ramses Shaffy met een wijde boog om hem heen. Wat had hij Ramses misdaan? “Hij denkt dat je de hoteldirecteur bent,” legde Liesbeth List hem uit. “Hij is bang dat hij de rekening van zijn hotelkamer moet betalen.”
Het is een van de droogste voorjaren ooit in Nederland. Het IJsselmeer is daarom al met 5 centimeter verhoogd om zo als nationale regenton te kunnen fungeren. Maar je kunt zelf ook iets doen tegen extreme weersomstandigheden…
Het wordt steeds drukker in de stad. Het aantal inwoners, forensen en toeristen is sterk toegenomen en dat zie je terug op straat. Het aantal fietsen, scooters en auto’s neemt nog steeds toe en als we niets doen dan slipt Amsterdam dicht. Een van de oplossingen is het delen van voertuigen. Want hoe meer we met elkaar delen, hoe minder voertuigen nodig zijn. -advertorial
‘Lang geleden – de term vliegschaamte bestond nog niet, mijn kinderen ook niet –, vlogen mijn vriend en ik in een paar maanden de wereld rond. Hoewel veel herinneringen zijn vervaagd, kan ik me de gerechten die we overal aten nog goed voor de geest halen. Zo aten we op Fiji zeewiersalade, in San Francisco krab en in China soep met slijmerige dingen waarvan we geen idee hadden wat het was.’
Vanaf 4 juni is er iedere zaterdagmiddag weer van alles te beleven op De Brink in Betondorp. Er is dan livemuziek, er zijn cultuurhistorische en natuurrondleidingen en voor jong en oud allerlei leuke activiteiten.
Normaal is een daling ongeveer van 20 centimeter over 30 jaar, maar in de Sluisbuurt is die daling naar verwachting 30 tot 50 centimeter extra.
Mogelijk gevolg hiervan is dat de straten en pleinen verzakken, en kabels en leidingen – riolering, warmtenet en het supersonische ondergrondse afvaltransport – kunnen breken, knappen of losschieten.
‘Vanuit mijn raam zie ik soms kinderen van een aanlegsteiger in het Buiten IJ springen. Er zijn mensen die hun neus ophalen voor zwemmen in open water. Zij denken dat een zwembad schoner is. Ik denk het niet. ‘
‘‘Fort aan het Pampus’ luidt de officiële naam. Staand op maar liefst vierduizend heipaaltjes is het een combinatie van beton en baksteen. Een juweel. Binnen is het een doolhof van halfdonkere kamers en zalen die je doen vergeten in welke tijd je ook alweer leeft. Staand op dit stenen ovaal waan je je op het Colosseum in het IJmeer.’
De tuintjes liggen er strak bij op Schooltuin Vink. Elke leerling heeft een eigen perceeltje van 7 vierkante meter, aangegeven door vrolijk beschilderde bordjes met namen als Mees, Laurens, Maxim, Wisse, Kaj en Lena. Rosa (9) gaat me voor naar haar bed en wijst aan wat er groeit: sjalotjes, winterpeen, sla, venkel, radijs. Ze begint aan de stengels van een ui te trekken en haalt de knol uit de grond. Die gaat mee voor vanavond.
