Een markante stadgenoot is onverwacht heengegaan. Op oudejaarsdag is kunstenaar Fabrice Hünd, kortweg Fabrice, op 60-jarige leeftijd overleden. Fabrice was een kunstenaar in hart en nieren en heeft met zijn eigenzinnige visie veel voor Amsterdam betekend.
In 2010 interviewde ik Fabrice voor een Amsterdamse krant over een groot mozaïek op een muur bij het Muiderpoortstation. Een oude muurschildering van hem was in slechte staat en hij besloot het te vervangen door een meer bestendig kunstwerk. Veel van zijn wat oudere muurschilderingen waren langzaamaan aan het verdwijnen en dat was hem een doorn in het oog. Op eigen kosten werkte hij twee maanden aan de kleurrijke steentjes en noemde het resultaat vol trots zijn cadeau aan de stad.
Het werk heeft veel indruk op mij gemaakt en in 2019 sprak ik hem voor deze krant opnieuw over Scherven van beschaving. Het was tijdens de eerste lockdown en Fabrice kon prachtig vertellen over de universele kracht van het werk en de opbeurende boodschap die je eruit kunt halen in donkere tijden. Tijdens het gesprek bleek hij een uitgesproken, heldere mening te hebben over allerlei zaken, waaronder kunst en ondernemerschap. Hij heeft altijd zijn eigen broek opgehouden en was wars van subsidie. Dat leidde volgens hem alleen maar tot polarisatie en hij hield meer van verbinding. Hard werken vond hij het trouwens wel.
Maar het harde werken heeft ook iets opgeleverd. Fabrice had een enorme productiviteit en zijn werken, met die duidelijke signatuur, zijn overal in de stad terug te vinden. Mijn eerste kennismaking met zijn kunst was begin jaren negentig. Om de hoek bij mij in de Jordaan stond vaak een prachtig beschilderde auto geparkeerd. Met grote letters stond er ‘Fabrice’ op geschreven. De auto intrigeerde mij. Wie was die Fabrice? Woonde hij hier in de buurt? In de loop der jaren kwam ik het herkenbare, dikke lijnenspel van hem overal in de stad tegen: een kruising tussen Picasso en Max Beckman, maar dan wat vrolijker.
Het was alsof ik hem zelf had ontdekt. Ik denk dat veel Amsterdammers dit gevoel herkennen. Voor mij werd dit gevoel nog sterker toen ik hem af en toe persoonlijk begon tegen te komen. Fabrice was een warm, sociaal mens en een opvallende verschijning, die zich letterlijk in zijn eigen kunst hulde. Je kon hem overal ontmoeten en hij was altijd in voor een praatje. Met Koningsdag verkocht hij zijn werk bijvoorbeeld gewoon op straat. Met zijn joviale lach en vriendelijke blik wist hij menig feestganger direct voor zich te winnen. Hij vertelde dat zijn werk als warme broodjes over de toonbank ging.
Ik heb geprobeerd beelden van de beschilderde auto op internet te vinden, helaas zonder resultaat. Gelukkig is zijn kunst nog overal in de stad te ontdekken. De kleurrijke vlakken, dansende lijnen, dromerige afbeeldingen en vrolijke plaatjes kunnen niet anders dan een glimlach op je gezicht toveren. Het werk van Fabrice stemt gewoon positief. Fabrice zélf was het cadeau aan de stad.
Fotocredits: Sandra de Haan
Kunstenaar Fabrice, wars van subsidie
