Noodgedwongen had ze haar steiger verlaten, niet omdat ‘oneliner Frank’ haar villa verkocht had, maar omdat het was gaan regenen, onbedaarlijk, dat was het enige toepasselijke woord. En dat deed het nu nog. Nu de wind meedeed leek de waterspiegel van ‘de sloot’ achter haar huis langzaam maar zeker te stijgen.
Dit zou Nederlandse gezelligheid kunnen opleveren. Zij zat alleen en zapte langs de onsterfelijke Oprah; met haar ging het ook niet echt lekker, dat zag je zo. Frank, hij noemde zich nu al haar makelaar, had haar achtergelaten met de ijzersterke uitspraak: wij gaan nog veel plezier aan elkaar beleven. Ze had hem en zijn scooter uitgezwaaid. Iedereen leek hier zo’n ding te hebben. Word jij maar lekker nat. Nee, nu niet je moeder gaan bellen, neem liever een glas rosé, waarom ook niet…
Na haar derde glas belde Frank dat hij al kijkers had. We wachten de bui even af, dit huis moet je met mooi weer zien! Ze herkende zijn nummer nu, ze zou gewoon niet meer opnemen.
Ze liep naar het raam, met enige moeite kon ze over de rietkraag kijken. Douchende eenden, daar zou je vrolijk van kunnen worden. Ze drukte haar gezicht tegen de ruit. Haar adem vormde condens. Haar neus moest zo plat mogelijk, als klein meisje oefende ze zo de meest hete tongzoen die je bedenken kon. Niet voor Frank en zeker niet voor de buurman die te pas en te onpas zijn gras maaide, zijn auto liet poetsen en zijn kinderen uitschold. Wat was er gebeurd met haar grote liefde van het schoolplein… Als ze op zijn achternaam kwam, kon ze die googelen… Aan hem dacht ze terwijl ze haar warme tong over de ruit liet cirkelen… Toen ze haar ogen opende zag ze het spoor dat een volwassen naaktslak aan de buitenkant van haar raam had getrokken.
Ze hoorde de bel en betrapt veegde ze de condens en haar spuug van het raam. Je zag er bijna niets meer van. Opnieuw de bel. Frank, nee dat kon niet, het regende nog. Haar nieuwsgierigheid won het en ze deed open. Een vriendelijke blonde vrouw lachte naar haar. Ze verkocht kaartjes voor het straatfeest. Volwassenen 25 euro, kinderen zijn gratis, voegde ze er opgewekt aan toe. “Of heb je die niet? Je woont hier nog maar net hè? Heb je een kelder? Als je geen zolder hebt, moet je een kelder nemen, zei onze architect, maar ja, als je geen kinderen hebt, waar heb je dan een kelder voor nodig? Zo is het natuurlijk ook nog eens.” Ze knikte en gaf het geld dat ze voor de glazenwasser had klaargelegd. “We zoeken ook altijd mensen die de handen uit de mouwen willen steken. Veel werk hoor zo’n straatfeest, maar iedereen denkt dat het allemaal vanzelf gaat. Kan ik je naam noteren…, wat wil je, partytenten opzetten, biologische patat bakken, opruimen… Ja dat schiet er altijd bij in hè, het zijn altijd dezelfde mensen die met de troep blijven zitten. Maar het belooft echt leuk te worden dit jaar, we hebben een springkussen voor de kinderen, maar daar heb jij niet zoveel aan hè…”
Haar stem klonk schor toen ze schuldbewust antwoordde: “Ik wil wel opruimen…”
“Mooi. En nu maar hopen op mooi weer hè…”
Nu kon ze de deur dichtdoen. Voor ze het wist had ze het nummer van haar moeder ingetoetst.
Door Josine Marbus