Een grote grijze Mercedes stopt precies voor het blok. Daar staat El Houcine (61) al klaar. Hij verwacht zijn broer. Voor hun wekelijkse uurtje samen, buiten, voor het blok. Met een sigaretje, want daar zijn de heren niet vies van.
In 2002, toen was alles anders. El Houcine kwam hier wonen, in Oost. In de Transvaalbuurt, pal aan het Joubert- – toen Nike– nu Cruijff– – pleintje. Met vrouw en kinderen. “Hier is het rustig,” aldus El Houcine, wiens laatste woorden wegvallen in het geschreeuw van een groep kinderen op het plein. Aha. Er is gescoord. Toch stoort El Houcine zich geenszins aan het getetter van de kids. Hoe zit het eigenlijk met die van hem?
“Vrouw en kinderen hebben het huis verlaten in 2010…” Verdrietig? “Ik ben eraan gewend. Kan mijn eigen gang gaan.” Toch verraadt zijn blik een diepgeworteld verdriet. Alleen is anders.
Volgens zijn broer kookt hij prima: “Spinazie en aardappelen, daar houdt ie van!” El Houcine is dan wel van Marokkaanse komaf, maar kan ook de Hollandse keuken waarderen. “Ik ben moslim, maar ik hou van alle mensen, ongeacht wat ze zijn of hoe ze eruit zien. We zijn allemaal hetzelfde.” Broerlief schudt zijn hoofd, maar El Houcine blijft bij zijn punt. “Ik leef alleen, maar als jij het anders doet, prima. Ik respecteer alle mensen.”
En verder vandaag? “Ik heb niet echt een programma. Een wandelingetje als het mooi weer is, en een sigaretje. Hoogtepunt van vandaag is dat jij langsliep!” Tanden worden bloot gelachen. De broers zijn ineens weer veertien. En het is goed.
Wijzen uit het Oosten
Oost is rijk aan bijzondere mensen. In deze rubriek geven zij hun kijk op de wereld.