Koffie, thee, stiften, penselen en een hoge koffietafel wekken de interesse van passanten in het Oosterpark. Soufyan (22) en Gitta (54) nodigen voorbijgangers uit in één woord hun mening over Oost te geven. Iets schilderen kan ook. Samen met studiegenoot Sven, die vandaag afwezig is, staan ze op steeds wisselende plekken. Het initiatief is onderdeel van een buurtverbindend project voor hun studie sociaal werk.
Eerst dacht Gitta eraan om tijdens het project mensen in het ziekenhuis voor te lezen. “Dat leek me leuk, maar ik zag geen mogelijkheid mensen door spontane ontmoetingen met elkaar in contact te brengen. In het park ontstaat bij onze tafel en het schilderij spontaan contact tussen de voorbijgangers. Doel van ons project is door sociale cohesie eenzaamheid tegen te gaan.”
Vanwege haar leeftijd denken veel mensen dat Gitta docent is bij de opleiding. Ze begon aan haar studie nadat haar zoon in zijn pubertijd in de knel zat. “Hij werd geboren als mijn dochter. Onze oudste dochter is altijd heel vrolijk. Daarom noemden we ons tweede kind Zonne. Ze bleek een donderwolk. Zonder er een vinger op te kunnen leggen wisten we dat er iets aan hand was. Sinds ze onze zoon is gaat alles veel beter.” Veel lotgenoten van haar zoon, vooral die op het platteland, ontvluchten het ouderlijk huis en trekken naar de stad. En krijgen dan vaak hulp uit verkeerde hoek, meestal van oudere mannen die daar iets tegenoverstellen.” Gitta wil met haar opleiding deze slachtoffers zo goed mogelijk bijstaan en een perspectief bieden dat ze vrijblijvend wordt aangeboden en waarmee ze een bestaan kunnen opbouwen. “Iedereen moet zijn wie die wil zijn zonder dat anderen daar misbruik van maken.”
Soufyan werkte voor deze studie in een instelling waar kinderen met psychische problemen worden begeleid om terug te keren in de samenleving. Zijn baan bestond uit het wekken van de kinderen, het ontbijt en naschoolse activiteiten. Na zijn propedeuse wil hij zich richten op werk in de jeugddetentie. Hij is positief verrast door het aantal mensen in het park dat iets opschrijft of tekent, had minder aanloop verwacht. “Dat schilderen en schrijven bieden we aan om laagdrempelig te zijn, de meeste mensen gaan daar eerder op in dan als je ze meteen een gespreksonderwerp voorlegt. Natuurlijk hopen we dat er gaandeweg alsnog een conversatie ontstaat.” Gitta knikt. “Vaak komt van het een het ander. Als de één meedoet, volgt de ander vanzelf.”
HVA-studenten brengen buurt in beeld: ‘Iedereen moet zijn wie die wil zijn zonder dat anderen daar misbruik van maken’
