De eerste jaren op IJburg waren best eenzaam, herinnert Elmas zich. Vanwege rugklachten zat ze veel thuis. Ze is bescheiden, maar niet het type om bij de pakken neer te zitten. Al die tijd keek ze uit naar een plek waar ze mensen kon ontmoeten. En kwam bij ViiA terecht.
“Ik dacht, voor mij hebben ze toch niks te doen. Wat kan ik doen? Natuurlijk kan je iets betekenen, zeiden ze.” Er verschijnt een stralende lach op het gezicht van Elmas. “Mijn eerste klus was tijdens het Spektakel op IJburg, kinderen helpen tenten bouwen. Heel gezellig.”
Daarna volgden meer klussen. Collecteren voor het reumafonds, flyeren voor de kanovereniging, portier zijn bij Inside Design. Wat eigenlijk niet? “Ik leer veel mensen kennen. Daardoor is het steeds gezelliger op IJburg. En ben ik veel meer betrokken bij de buurt.”
In januari 2012 viert Elmas dat ze 25 jaar in Nederland is. “Een jubileum.” Ze ging hier niet naar school, maar leerde zichzelf lezen en schrijven. “Wat ik kan, wil ik graag aan andere mensen overbrengen.” In ieder geval aan de Turkse mevrouw die ze namens ViiA af en toe gezelschap houdt.
“Ze woont hier, met een zieke man en twee kinderen. Spreekt weinig Nederlands. Op Tweede Paasdag stelde ik voor om samen naar de film Sneeuwwitje te gaan. Ze vond het zo mooi!”
Elmas lacht weer. “Mensen vertellen mij hun verhaal. En ik ben blij als zij zichzelf kunnen redden, zoals ik dat ook kan. Het geeft een goed gevoel als je mensen helpt.”