Het is gebeurd, ook ik heb mijn vriendin verblijd met een Marlies Dekkers. Ik ben namelijk dol op mijn vriendin, maar ook op Marlies Dekkers. Marlies is mijn excuus om naar mooie borsten te kijken. Als ik het onmiskenbare zwarte lijnenspel rond een willekeurige borst meen te herkennen, kan ik het vaak niet laten: ‘’Mooi zeg!……Marlies Dekkers?’’ Ik geef toe het is bedenkelijk, maar de vrouwen reageren altijd trots en met een lach.
Het was op een zaterdag, we bezochten één van de twee lingerie lounges in Amsterdam. Prachtige zaak, een mix van posh en barok, goed personeel, zitbank voor de man, drankje bij de hand. Alles klopt. Je moet het Marlies nageven, ze kan niet alleen ontwerpen, ze weet haar product ook te verkopen. Toch heb ik de laatste tijd minder plezier in het herkennen van dé BH. Steeds vaker zie ik de meest wanstaltige vleeshompen voorbij komen in lingerie van Marlies Dekkers. Zo kan ze het niet bedoeld hebben denk ik dan. De zwarte bandjes horen zacht tegen de borst aan te liggen, ze moeten accentueren wat al mooi en begeerlijk is van zichzelf. Lingerie van Marlies is voor mij als ‘icing on the cake’. Maar tot mijn grote verdriet denkt elke vrouw tegenwoordig haar borsten in een Marlies Dekkers te kunnen wurmen. Al te vaak zie ik borsten waar de rek al decennia uit is in vorm geknepen worden door een Marlies Dekkers. Het is niet om aan te zien, alsof je een zak snot door kippengaas probeert te duwen. De BH als bewapening. Daar zijn ze helemaal niet op berekend. De perfecte marketing machine zal zeggen geen borsten uit te sluiten, maar het is geen reclame voor het merk. Marlies, geloof me, patjakkers in BMW’s hebben het automerk ook geen goed gedaan.
Die zaterdag werd mijn beeld bevestigd. Er was een tourbus huismussen neergestreken in de zaak. Je kent ze wel, ongeïnspireerde types, allemaal dezelfde fantasieloze fleecekleding, want dat is zo lekker warm. Die zijn een dagje naar de Bijenkorf dacht ik. Ze komen kijken of ze de wereldberoemde designer, die sterren als Nelly Furtado en Christina Aguilera tot haar clientèle mag rekenen, kunnen spotten. Kunnen ze terug in Trutteveen rondtsjirpen dat ze in de winkel van Marlies zijn geweest. Tot mijn grote ontsteltenis echter bleef het niet bij kijken. Ze doken in groepjes de paskamers in. Het ene na het andere setje werd aan een rek- en stretchtest onderworpen. Mijn ontbijt kwam er bijna uit toen een vrouw in paniek achter het gordijn vandaan sprong. Een kilo tiet was verstrengeld geraakt tussen de touwtjes. Weg élégance, weg erotiek, ik was toeschouwer bij iets wat het midden hield tussen een ordinaire bondage act en een show van Houdini. Nu kwam Houdini altijd op tijd los. Maar dat was hier niet het geval. Na 5 minuten prutsen en rukken was het vlees vervaarlijk paars aangelopen. Om zwelling tegen te gaan moest de tiet worden gekoeld met ijs. En ik kreeg nazorg van mijn vriendin.
Zie je wel, daar zijn ze niet voor bedoeld. Marlies, alsjeblieft! Kunnen er uit oogpunt van de volksgezondheid, maar vooral vanuit esthetische overwegingen grenzen gesteld worden! Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik deze borsten geen liefde gun. Natuurlijk moeten ook deze borsten, die ongetwijfeld ooit mooi en rijp waren, gekoesterd en bewonderd worden. Maar mag dat voortaan achter de voordeur en alleen door de echtgenoten. Kunnen we dat afspreken? Dan doe ik op mijn beurt een belofte. Als ooit mijn billen verworden zijn tot slappe vellen, zal ik ze niet in een mooie strakke zwembroek proppen. Ik zal passende, alles verhullende lendendoeken aanschaffen voor het geval ik wil gaan zwemmen.
En om vrouwen die ik met deze column tegen het zere been stoot de mond te snoeren; Inderdaad, ook ik heb een moeder. Eenenzestig jaar is ze. En wie weet loopt ze binnenkort ook in een Marlies Dekkers. Maar mijn moeder mag dat. Want de borsten die je gezoogd hebben blijven altijd mooi.