‘Voor een 39-jarige zie je er nog best goed uit,’ zei de vriendin op de maandelijkse vrijdagmiddagborrel. Binnen werd het plotseling net zo koud als buiten. ‘Overweeg jij wel eens botox?’ ging ze nog even door. ‘Nee,’ antwoordde ik, me afvragend waar ze naar toe wilde.
‘Weet je dat er een hele scene van is, hier in de buurt?’ vervolgde de vriendin op samenzweerderige toon. ‘Eens in de zoveel tijd komt er een spuiter bij een clubje vrouwen thuis.’ ‘Een botoxbeun?’ vroeg ik. ‘Zou kunnen,’ zei ze, ‘de kliniek vinden ze te duur. Zal ik ook eens gaan?’
‘Zeg dat ze er niet aan moet beginnen,’ zei een derde vrouw die bij ons kwam staan. ‘Dan is het einde zoek. Kijk maar naar Linda de Mol.’ Op tafel danste een aantal vrouwen. Ik bekeek hen plotsklaps met heel andere ogen.
We namen nog een wijntje. De vriendin fluisterde. ‘Zij daar, ja die daar met die gele jurk, zij gaat ook naar die botoxparty’s. Dat hoorde ik tenminste.’ We keken rond of we nog iemand konden vinden, maar dat lukte niet. Waarop mijn vriendin besloot ook maar op tafel te gaan dansen.
‘Vind je dat ik aan de botox moet?’ vroeg ik ’s ochtends aan hem met wie ik het bed deel. Hij keek op van zijn krant en mompelde: ‘Neuh. Waarom? Kwestie van accepteren. In ieders leven komt nu eenmaal het moment dat de tijd je gezicht gaat tekenen.’
Je hoeft je niet alles aan te laten leunen. Voorlopig slaapt hij met wie ik het bed deel maar even alleen.