Jour de fête
Tati’s eerste lange speelfilm over een door efficiency geobsedeerde postbode werd meteen een klassieker. Niet alleen door de visuele grappen maar ook door de melancholische tekening van het Franse dorpsleven.
Bij wijze van een grap laten een aantal inwoners van een klein Frans dorpje de postbode François, terwijl hij dronken is, een stuntfilm zien, waarbij ze zeggen dat het een demonstratie is van het efficiëntere Amerikaanse postbezorgingssysteem is. François heeft niet door dat het een grap is en begint de volgende dag zijn eigen bezorgingstechnieken in te richten naar die in de film.
In 1949 brak Tati door met Jour de fête, een satire op de vooruitgang met Tati zelf in de hoofdrol van aimabele plattelandspostbode die de efficiency (‘rapidité! rapidité!’) van de Amerikaanse posterijen probeert te evenaren.
Jour de Fête was een prachtig begin van Tati’s carrière: in de film zijn al sporen van moderne satire te zien en de film vertoont ook al Tati’s typische stijlkenmerken. De film heeft een prachtige muzikale achtergrondmuziek, de timing is subliem en het camerawerk laat de schoonheid en nostalgie van het Franse platteland zien.