U sliep waarschijnlijk nog, maar afgelopen zaterdagochtend voetbalde de E2 van AFC IJburg zich in alle vroegte naar het najaarskampioenschap in de 2e klasse. Tegenstander Diemen E3 was voorlopig het laatste in een lange reeks van teams dat niet opgewassen bleek tegen de onstuimige dadendrang en de fluwelen balbehandeling van deze talentvolle spruiten.
Voor de IJburgers die het doen en laten van de E2 de laatste tijd wat minder hebben kunnen volgen is het wellicht goed de achtergrond van deze groep 9-jarige tijgers te schetsen. Men neme één uiterst gedreven trainer luisterend naar de naam Manus, plus negen koters uit het mooie jaar 2002, voor wie het woord ‘heelal’ niet toevallig rijmt op ‘voetbal’ en voor wie het de normaalste zaak van de wereld is dat de aarde de vorm heeft van een voetbal. Logisch toch? Men voege daaraan toe een flinke portie werklust, een fikse vleug discipline, een teamgeest van jewelste en, niet onbelangrijk, ouders die zo gek zijn om ook op zaterdag niet uit te slapen, en dan hebben we alle benodigde ingrediënten voor een sterk voetbalteam.
Als daar dan nog een saus overheen gaat van drie uur training per week, eindeloze voetbalpartijtjes op het schoolplein en een encyclopedische kennis van de coole moves van de Messi’s en Ronaldo’s van deze wereld (‘Even een zidane doen? Een akka? Of een rondje om de wereld? Eitje!’) kan een mooi resultaat bijna niet uitblijven.
En dat ondervonden de afgelopen maanden een hele trits van tegenstanders, die de een na het ander in het stof beten. Je zult ook maar de watervlugge Ibi tegenover je vinden, Mats1 met zijn kegelharde schot, Teun die je nog een paar keer tegenkomt als je denkt langs hem te zijn, Achraf met de onnavolgbare passeerbeweging, stoere Mats2 ‘de onverzettelijke’, Seb die geblinddoekt in het donker nog met loepzuivere passes zou kunnen strooien, Puck die zo snel is dat het woord ‘vleugelspeler’ een letterlijke betekenis krijgt, sambavoetballer Koen de stylist, en ten slotte goalie Jules, bijgenaamd ‘de wandelende muur‘. Ga er maar aan staan.
De laatste horde op weg naar de felbegeerde titel was dus Diemen E3. Ruim vóór de aanvangstijd van 09.00 uur stonden de mannen zich al warm te spelen; in Diemen Zuid, in verrassend mooi weer. Bij het fluitsignaal trokken ze direct ten aanval en al snel was duidelijk dat ook hier de drie punten naar IJburg zouden gaan. Het was Achraf die vroeg in de eerste helft de score opende met een fraaie kopbal uit een corner. Vervolgens – de cup met de grote oren was nu immers zo goed als zeker – leek de concentratie in de voorhoede iets minder te worden – de ene na de andere knap opgezette aanval strandde in schoonheid voor de Diemense keeper. Na vijftig sportieve minuten prijkte er nog steeds 0-1 op het scorebord en was de klus geklaard. De trainer van Diemen, enigszins bleek om de neus vanwege de aanhoudende hectische taferelen bij zijn doel, vatte de wedstrijd kernachtig samen toen hij zijn team complimenteerde: ‘Wat goed dat jullie maar met 1-0 verloren hebben van dit team.’ Kijk.
Blijdschap dus bij de equipe die dit voorjaar – toen nog als F1 – in bijna dezelfde samenstelling ook al kampioen werd. Wat volgde was taart, een beker, medailles en een pizza, én de intentie om het in het voorjaar nog eens dunnetjes over te doen. Als beloning voor het getoonde niveau mag de E2 na Kerst namelijk een klasse hoger uitkomen, dus in de eerste klasse – hou ‘de Brug’ van medio mei in de gaten!
Tekst: Mark Vermeulen
Foto (door Leonie van Rijn):
De E2, v.l.n.r.: Mats1, trainer Manus, Jules, Mats2, Seb (staand); Achraf, Ibi, Puck, Koen, coach Mark (hurkend); Teun