Nog voordat de nieuwe toiletvoorziening in het Oosterpark was geopend, liep het bij het stadsdeelbestuur Oost dun door de broek. Zou de omvangrijke vaste schare aan alcoholisten en drugsgebruikers in het park die hun behoefte doorgaans in de bosjes doen het mooie nieuwe toilet niet als ‘hun’ toilet gaan claimen? Zou dat de andere parkgebruikers die nodig naar de wc moeten gaan afschrikken? Zou deze primeur zo uitlopen op een fiasco? Dat kon het stadsdeelbestuur niet laten gebeuren.
Dus nemen de bestuurders eind februari, twee maanden voordat het toiletgebouw voor het publiek geopend zou worden, een kloek besluit. Het wordt – aan de buitenkant – voorzien van camera’s, er komt een gebruikersprijs van 10 cent en het gebouw gaat ’s avonds en ’s nachts op slot. Dat zou voldoende moeten zijn om “mogelijke overlast tegen te kunnen gaan”.
Half april was het dan zover. Op 15 april konden de urinoirs aan de buitenkant al worden gebruikt en op 17 april gingen ook de twee zelfreinigende, rolstoeltoegankelijke toiletten open.
Daarmee had Oost een primeur. Bijna zes jaar nadat de gemeenteraad via de motie “Baas over Eigen Blaas” had aangedrongen op meer openbare toiletvoorzieningen was dan het eerste – van de in verwachting totaal negen – nieuwe toiletten geopend. Ook in andere stadsparken krijgen, zo is de bedoeling, de gebruikers straks de gelegenheid om daar naar de wc te gaan.
Uit de eerste tellingen blijkt volgens het stadsdeelbestuur dat “bezoekers van het park het toilet goed weten te vinden”. In de eerste twee weken na openstelling maakten op een “normale” dag zo’n 50 tot 60 personen gebruik van het toilet. Topdag was koningsdag met ruim 200 bezoekers. Of de alcoholisten en verslaafden gewoon weer in de bosjes gaan is niet duidelijk.
Het besluit van het stadsdeelbestuur om het toilet in de avondlijke en nachtelijke uren te sluiten heeft iets opmerkelijks. De motie Baas over Eigen Blaas van de gemeenteraad uit 2019 kwam voort uit een incident in 2015, toen een jonge vrouw werd beboet voor nachtelijk wildplassen. Alles was dicht, in de buurt geen (vrouwvriendelijke) openbare toiletten te bekennen, ze moest hoognodig dus deed ze het in het steegje. Ze ging tegen de boete in beroep, maar verloor de zaak. Door het besluit van het bestuur zou zij, tien jaar later, na een avondje stappen in Oost, voor een gesloten toilet komen te staan en dit keer €160 aan boete riskeren.
