Tijdens zijn lange, bewogen leven woonde kunstschilder Theo Hermans (1931-2025) vanaf de jaren ‘80 op het Boerhaaveplein. Tot haar overlijden met echtgenote Terry, daarna alleen. Zijn laatste maanden bracht hij door in het Sarphatihuis. Nieuwjaarsdag overleed Hermans op 93-jarige leeftijd.
Terwijl de wereld lijdt onder de beurscrash van 1929 en de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, heeft Hermans een enerverende jeugd op de Amsterdamse Wallen. Meestal is hij bij Manke Miep, de oudere zus van zijn moeder die hem liefdevol verzorgt en opvoedt. Ze dankt haar naam aan de verschillen in lengte van haar benen, valt ook op door haar imposante auto. Hermans’ ongehuwde moeder is vaak uit beeld, blijft soms weken weg. Het leidt tot een plaatsing in het kindertehuis.
Hermans’ wens, kunstenaar worden, drukt zijn vader hardhandig de kop in. Als hij twaalf is, moet hij naar een seminarie in Limburg. Hij kan goed leren en er is geen geld om zelf een opleiding te bekostigen. Acht jaar later wil hij nog steeds kunstenaar worden en keert terug naar Amsterdam. Charmeur Hermans geniet van het stadsleven. Na lange jaren op het internaat ontmoet hij weer vrouwen, met wie hij stormachtige affaires heeft. Omdat hij geen priester wordt, komt het tot een breuk met zijn familie. Zijn zus emigreert naar Canada.
Halverwege de jaren ’50 ontmoet Hermans zijn grote liefde Terry, een artistieke vrouw met goede baan die keramiek maakt. Zelf werkt hij fulltime als kunstschilder en tekenaar. Zijn werk verkoopt redelijk. Hermans tekeningen hebben doorgaans een vrije interpretatie en zijn toch gedetailleerd. De Cobra-groep, een avant-gardebeweging met kunstenaars uit België, Denemarken en Nederland, heeft grote invloed op zijn schilderijen die vaak speels, kleurrijk en erotisch zijn. Om de poses van de vrouwen op zijn schilderijen te bepalen, gebruikt hij naaktfoto’s in mannenbladen. Hij knipt de modellen uit, maakt een collage en trekt de contouren over. Hermans ziet de erotische werken als hardnekkige herinnering aan zijn jeugd. Als kind was hij al vertrouwd met blote vrouwen. In het bordeel dat tante Miep runde, had hij vrij toegang tot de kleedkamer waar gezelligheid en geborgenheid was.
Het echtpaar Hermans is aan elkaar gewaagd. Hun passievolle relatie doorstaat meerdere escapades, leugens en halve waarheden. Beiden kruipen door het oog van de naald. Typisch voor Hermans’ karakter is de tekst achterop een ingelijste tekening die hij zijn echtgenote schenkt. ‘Voor Terry, ter herinnering aan onze vakantie in Cannobio. Hier hadden we nog ruzie.’
Door het overlijden van Terry vereenzaamt Hermans. Hij leeft op als zijn huisvriendin, latere mantelzorger en filmer Metje Blaak hem voorstelt te acteren. Zijn markante voorkomen – lange regenjas en altijd met pet – en beschaafde stem lenen zich goed voor typetjes als Jacob Tiemstra van de Partij van het Klootjesvolk en Dr. Love, creaties van Blaak.
Vanaf 2020 gaat Hermans’ gezondheid achteruit, waardoor hij in 2023 afwezig is bij de
opening van zijn een na laatste expositie. In het Sarphatihuis, waar hij dan woont en met het vrouwelijk personeel flirt, richten vrienden zijn laatste expositie in.
De documentaire over Theo Hermans’ leven waar Metje Blaak aan werkt, krijgt dezelfde naam als haar boek Wie ben ik (kissie vol met leugens), dat zijn levensverhaal optekent.
Trailer.
Theo Hermans’ ‘kissie vol leugens’
