Judith Smit (51) belichaamt ruim veertig jaar basketbal. Van Verheyen in het Drentse Hoogeveen en Groene Uilen in Groningen tot Libertas (Triëst, Noord-Italië), waar haar team in paars-geel werd gesponsord door een lokale pizzeria. Sinds begin deze eeuw scoort zij incidenteel een driepunter voor US Basketball in de Tweede Boerhaavestraat. Ondanks haar een meter zeventig fungeert Judith als guard, spelverdeler. Als ze zich in haar fanatisme boos maakt? “Dan scheld ik in het Italiaans!” Alle tegenstanders van Dames 4 zijn gewaarschuwd.
“Ik was ongeveer tien jaar, wist niet op welke sport ik wilde. Een buurmeisje basketbalde in de sporthal om de hoek, dat bleek superleuk. Sindsdien basketbal ik.” Hoewel toeval dus een duidelijke rol had, zijn er ook spelkenmerken die Judith aantrekken: “Het teamaspect, het samenwerken. De spelsnelheid, voortdurende afwisseling tussen aanval en verdediging, waardoor er vaak wordt gescoord. Ik scoor zelf niet idioot veel, hoor. Maar als je tien punten achter staat, kun je nog winnen. Het is belangrijk dat je als team snel rondspeelt om een vrije schietkans te creëren. Daarvoor moet iedereen steeds goed positie kiezen. Verdedigend kun je man-to-man-verdediging of zoneverdediging hanteren. Zoneverdediging spelen wij nooit, dat vinden we voor watjes. Je beweegt minder en er zijn minder duels. Naast aanjager van ons spel ben ik een harde werker, sterk in het verdedigen van de andere spelverdeler. Ik zoek in de beginfase de grenzen van de scheids. Dicht erop zitten, jagen op de bal, wel altijd met intentie de bal te spelen. Ik ben een van de kleintjes maar compenseer dat met snelheid.”
Tijdens haar vijfjarige verblijf in Noord-Italië bleek hoe anders basketbal daar wordt beleefd: “Die Italiaanse meiden waren vrij professioneel, hadden een uitstekende basistechniek, beter dan ik. Dat was leuk, leerde ik veel van. Bij wedstrijden kwam altijd veel publiek. Basketbal is groot in Italië. Ik was gewend fysiek te spelen, kort erop. Zij speelden veel rustiger, maar iedereen kon supergoed schieten. Na twee jaar ben ik gestopt, maar een jaar later miste ik het spelletje alweer te erg en ben ik met vrienden gaan spelen.”
“De gemiddelde leeftijd bij Dames 4 ligt rond de dertig. Er is bij US Basketball één vrouw ouder dan ik, zij is net 60. Ons team is tijdens wedstrijden fanatiek maar als je oma jarig is, kun je ook naar die verjaardag. Ik ben competitief en wil winnen, maar vooral goed spelen. Verliezen kan, zolang we maar acceptabel spelen. Ik wil zo lang mogelijk doorgaan en stop pas als ik flink geblesseerd ben. Knie verrot, zoiets. Een bestaan zonder basketbal, ik kan me dat bijna niet voorstellen.”
Foto: Judith Smit (met de blauwe schoenen) en haar basketbalteam.
‘Ik stop pas als ik flink geblesseerd ben. Knie verrot, zoiets’
