Anke Lucas was liefst vijftien jaar penningmeester van AFC TABA. Op de algemene ledenvergadering van 4 november zwaaide zij af. Volgens de website van TABA transformeerde de club mede dankzij Anke van ‘ouwelullencluppie met behoorlijke schuld’ naar financieel gezonde vereniging met voetballers in alle leeftijdscategorieën. Hoe heeft Anke de afgelopen vijftien jaar beleefd? Ik vraag het haar op zaterdagmiddag in de rumoerige bestuurskamer van TABA. Anke ontvangt mij naast het hoofdveld, biertje in de hand. Zij blijkt een gezellige, warme vrouw die openhartig vertelt.
Hoe ben je destijds penningmeester geworden?
“Mijn kinderen voetbalden in de F-jes. Ik huilde met ze mee als ze verloren hadden. Achter de bar gebeurden gekke dingen. Er werd van alles weggegeven; ik snapte niet hoe het financieel kon. Dat moest anders. Ik heb een systeem opgezet met gestructureerde bardiensten. Toen de penningmeester opstapte heb ik me aangeboden. Ik wist nauwelijks wat debet en credit was, maar ben consciëntieus genoeg. Volgens de vorige penningmeester zouden we het geen jaar meer volhouden. Er bleken grote schulden te zijn, waaronder 80.000 gulden bij het stadsdeel. Ik heb alle aanvoerders bij elkaar geroepen en uitgelegd dat ik dit niet alleen kon. De meesten schrokken zich rot. Na gesprekken met het stadsdeel werd de schuld kwijtgescholden. Het mooiste is dat de mentaliteit sindsdien is veranderd; mensen voelen zich verantwoordelijk en de club wordt meer gezamenlijk gedragen.”
Wat heeft je gemotiveerd dit zo lang te doen?
“TABA is een leuke club en ik vond het interessant om te zien hoe besturen werkt. Er zijn verschillende groepen met eigen belangen: veteranen, jeugd, senioren. Het is een uitdaging om daartussen te laveren en iedereen bij elkaar te brengen. Zoals een eerste elftal dat eist dat hun shirtjes gewassen worden, terwijl van een jeugdelftal één moeder voor het hele team wast. Daarin moet je keuzes maken.”
Voetbal blijft een mannenwereld. In hoeverre heb je daar iets van gemerkt?
“Op bestuursniveau merkte ik het nooit, langs de lijn wel. Dan kreeg ik opmerkingen dat ik er als vrouw geen verstand van heb. Maar daar heb ik geen last van. Weet je waar ik niet tegen kan? Dat ze ter aarde storten als er niks aan de hand is. En zeuren tegen de scheidsrechter. Die onzin wordt allemaal goedgepraat, dat je de scheids moet beïnvloeden en zo. Ik vind dat gelul.”
Hoe laat je TABA achter?
“Financieel gezond en met veel leden. Het is genoeg geweest. Op een gegeven moment bestond mijn leven grotendeels uit TABA. Ik was er voortdurend mee bezig, het zat altijd in mijn achterhoofd. Ik werk niet meer, ben 63, oma geworden en klaar met het moeten. Bovendien is een frisse wind gezond. Officieel ben ik nu niet meer betrokken. Maar dit verhaal krijgt een open eind, want ik kom zeker soms een biertje drinken.”
Door Gijs Lauret