Bij voetbalclub WV-HEDW (Wilhelmina Vooruit – Hortus Eendracht Doet Winnen) is Sander Post letterlijk en figuurlijk een grote man. Vijfenveertig jaar jonger en evenzoveel kilootjes lichter kwam hij aanwaaien met zijn onafscheidelijke echtgenote Ria. WV-HEDW was een nagenoeg failliete kwakkelclub met amper honderd leden. Anno 2015 voetballen er zo’n veertig senioren- én jeugdelftallen. In 2008 werd Sander geridderd als Lid in de Orde van Oranje Nassau. Kortgeleden werd het ‘Sander en Ria Post Plaza’ onthuld, een pleintje naast het hoofdveld.
Sander Post was keeper, maar heeft meer tijd langs de lijn doorgebracht dan tussen de palen. In 1971 werd hij overgehaald penningmeester te worden in een roerige periode van bestuurlijke chaos en immense schulden die het voortbestaan van WV-HEDW bedreigden. Post bleek gezegend met een gezonde dosis zuinigheid. Exemplarisch was dat hij alle sterke drank in de bestuurskamer opborg; deze werd namelijk opgedronken zonder te betalen. Hij schuwde impopulaire maatregelen niet en verhoogde meermaals de contributie.
In 1978 werd Post voorzitter en dat bleef hij een kwart eeuw. Soms (vooral in de beginjaren) was het hommeles, waarbij hij meermaals zijn positie ter beschikking stelde. Van aftreden kwam het nooit. In ruim vier decennia floot en vlagde hij talloze niemendalwedstrijden, organiseerde toernooien en draaide ontelbare kantinediensten. Ria en hij kennen iedere stoeptegel persoonlijk en vormen het cement van de club. Sanders betrokkenheid gaat ver. Volgens de overlevering had een furieuze tegenstander het ooit gemunt op de scheidsrechter. Beschermheer Post kwam tussenbeide. Al rollebollend kwamen beide volwassen mannen tegen een fietsenrek tot stilstand.
Sinds 2003 is Post voorzitter af. Al enkele jaren wordt hij palliatief behandeld vanwege een kwaadaardige tumor in zijn buik, maar hij komt nog wekelijks op Middenmeer. Ik sprak met hem over verleden, heden en toekomst. Post, van origine taxichauffeur, blijkt een rasverteller, die als een kettingroker de ene anekdote met de andere aansteekt.
Je komt hier nu vijfenveertig jaar. Hoe kijk je terug?
“Via mijn zwager ben ik erin gerold, terwijl we bijna bankroet waren. Het ging steeds iets beter. Het zit in me om door te zetten. De accommodatie wilde ik altijd stabiel houden of verbeteren. Liefst hield ik wat geld achter de hand. Dat is allemaal aardig gelukt en er staat nu een stabiele club, dat is mooi. Wat me erg heeft geraakt is dat ik enkele keren meemaakte dat een jonge voetballer overleed. Een ander dieptepunt is dat we ooit in de rechtbank belandden. Een paar Joodse jongens van ons werden onheus bejegend, over de oorlog. Die zijn toen helemaal losgegaan. Misschien begrijpelijk, maar niet goed te praten. Hoe die zaak is afgelopen weet ik niet eens meer; ik kijk liever vooruit.”
WV-HEDW is kampioen geworden in de tweede klasse zaterdag. Hoe heb je het voorbije seizoen ervaren?
“Leuk natuurlijk. Al betalen wij onze spelers niet, ik vind dat WV in de eerste klasse thuishoort. Verder zou het mooi zijn om op zondag een betere structuur en serieuzere selectie neer te zetten. Het is niet druk op zondag, terwijl dat de oorspronkelijke speeldag was.”
Hoe beïnvloedt je slechtere gezondheid je huidige leven?
“Die chemokuur was niet prettig, maar verder doe ik gewoon m’n ding. Ik ben 68 en denk niet aan allerlei nare toekomstscenario’s. Ik heb geen pijn en kom gewoon lekker hierheen.”
Als bron werd gebruikt: Van kwetsbaar naar kerngezond, een boek over de geschiedenis van WV-HEDW tussen 1968 en 2008.
Door Gijs Lauret