‘Superoma’, noemen ze haar bij AV’23. Bij de atletiekclub aan de Radioweg kent iedereen Rietje Dijkman, de 75-jarige atlete. Ze werd in 2005 uitgeroepen tot ‘Master of the Year’ en in Nederland heeft ze meer dan honderd erkende nationale records achter haar naam staan.
Hoe dat kan? Heel simpel, vertelt Dijkman in haar woning aan de Hogeweg. “In Nederland ben ik nog de enige van mijn leeftijd die aan wedstrijden doet. Elke vijf jaar kom je in een nieuwe leeftijdscategorie. In juni werd ik 75. Op diezelfde dag deed ik een vijfkamp. Had ik er in één klap vijf nieuwe records bij. Zo makkelijk gaat dat dus.”
Tot vijf jaar terug reisde Dijkman nog de hele wereld over voor wedstrijden. “Het was eigenlijk topsport, ik begon steeds moeilijker te herstellen van inspanning.” Op haar zeventigste besloot ze een stapje terug te doen. Ze stopte met EK’s en WK’s, schroefde het aantal trainingen terug van vier naar één en ging zingen in een koor, aan Nordic Walking doen en yogalessen volgen. “Ik kan het iedereen aanraden. Al je spieren worden aan het werk gezet. Ik voel me er heerlijk bij.” Daarnaast doet ze nog een keer per week aan krachttraining.
Het sporten houdt haar jong, vertelt ze. En dat heeft niet alleen met bewegen te maken. “Mijn teamgenoten zijn vijftigers. Met hen voer ik andere gesprekken dan met mijn leeftijdsgenoten. Dat merk ik als ik op het koor ben. Daar gaat het toch al snel over kwaaltjes of over de problemen van hun kinderen.” Dijkman pakt haar iPad erbij. Ze zit ook op Facebook. Waarom niet? “Ik vraag gewoon aan mijn kleinkinderen hoe dat werkt. Zij hebben daar meestal wel tijd voor.”
Dijkman mag dan 75 jaar zijn, van de vijf kleinkinderen zijn er maar twee die sneller dan zij lopen op de 100 meter. Het begon allemaal toen ze haar jongste zoon op AV’23 deed. 45 jaar was ze toen. “Hij kwam met heel enthousiaste verhalen thuis en zo ben ik ook eens gaan kijken. Omdat ik heel weinig van atletiek wist, ben ik een trainerscursus gaan volgen. Zo kreeg ik steeds meer inzicht in hoe je bepaalde onderdelen moest doen. Van het een kwam het ander. Ik bleek talent te hebben.”
Dijkman verbrak het ene na het andere Nederlandse record. In haar kelder, die is ingericht als krachthonk annex trofeeënkamer, hangen medailles, foto’s, krantenartikelen en allerlei certificaten. Lachend: “Mijn kleinkinderen spelen er graag. Dan proberen ze te tellen hoeveel medailles er hangen. Maar telkens raken ze de tel kwijt.” Ergens in de kelder staat ook de trofee die ze kreeg als ‘Master of the Year’, uitgereikt in Monaco door de internationale atletiekfederatie. Een heuse vipbehandeling viel haar ten deel.
Maar denk niet dat Dijkman zich laat voorstaan op haar prestaties. “Het is geen verdienste, vind ik. Het zijn altijd mijn teamgenoten die me erop wijzen dat er nog een record vacant is. Zelf ben ik daar helemaal niet mee bezig. Sterker nog, het is eigenlijk een heel gedoe, zo’n Nederlands record aanvragen. Je moet aan allerlei voorwaarden voldoen en minstens vijf juryleden moeten hun handtekening zetten. Die wil ik eigenlijk liever niet storen. Het gaat mij om het sociale gebeuren. Een NK is een meerdaagse wedstrijd, meestal ver weg. Dan overnachten we op de camping. Gezond en tevreden blijven, dat vind ik belangrijker dan nog een nieuw record erbij.”
Hoe zou het zijn gelopen als ze eerder was begonnen? “Er zijn tabellen waarop je kunt terugrekenen hoe hard ik zou hebben gelopen toen ik 25 jaar was,” weet Dijkman. “Tenminste, dat hebben mijn teamgenoten me verteld. Die vinden dat interessant. Volgens hen had ik een serieuze concurrente kunnen zijn van Fanny Blankers-Koen. Ach, het zal wel. Als ik vroeg was begonnen, was ik nu misschien wel helemaal opgebrand geweest. Waar het om gaat is dat ik er nu plezier in heb. Niet om wat ik vroeger eventueel gehaald had kunnen hebben.”