Work in progress op Zeeburger Eiland

Het is de plek die menig toerist ziet wanneer zij met hun bus op de P&R van Zeeburg aankomen. Ze zullen zich vast allemaal afvragen: “Is dit Amsterdam?”. Een verlaten zandvlakte waar steeds meer en meer hijskranen opdoemen aan de horizon. Een prachtig gezicht is het, vooral ’s ochtends vroeg wanneer de zon door de geraamtes van de nieuwe gebouwen schijnt. Vanaf mijn raam kan ik de vorderingen op het eiland zien. Langzaam maar zeker wordt er gebouwd aan een nieuwe wijk. Het geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds vind ik het heel leuk en spannend dat er bij mij in de buurt allemaal gave dingen gebouwd worden. Maar tegelijkertijd bekruipt me een nostalgisch gevoel. Een gevoel wat je steeds meer krijgt als je ouder wordt denk ik. Een soort verlangen naar vastigheid. Dingen die veranderen zijn altijd even wennen. Vaak wil je dat alles blijft zoals het is, daar ben je immers aan gewend. Dingen als euro’s die de guldens vervingen, of OV-chipkaartjes en poortjes in plaats van papieren stempelkaartjes waar je met wat plakband en een beetje handigheid kon sjoemelen en zwartrijden. Zo’n gevoel geeft Zeeburger Eiland me ook. Inmiddels ben ik al wat meer gerustgesteld. Even waren er rumoeren in de wandelgangen dat de silo’s afgebroken zouden worden, of dat er van alles mee zou gebeuren. De silo’s zijn voor mij echt het kenmerk van dit gebied. Zolang die blijven staan, mag er van mij verder van alles veranderd en verbouwd worden. Als ik dan nog een wens mag uitspreken, dan luidt deze als volgt: Ik wens dat Zeeburger Eiland niet tjokvol gebouwd wordt, zodat er veel groen overblijft en de ruimte en het vergezicht om naar de overkant van het water te kijken. Dat ruimtelijke gevoel is uniek zo dicht bij het centrum van Amsterdam. Ik vind het fantastisch dat deze omgeving zo groen, leeg, en omringt door water is. Het geeft me een beetje het gevoel alsof ik permanent in Centerparcs woon.