1e plek: ‘Dichter in IJburg’

Afgrijzend keek ik naar het moderne huis. Van hartje Amsterdam verhuizen naar de buitenwijk IJburg. Erger kon niet. Ik miste alles: de drukte, mijn school, het hofje en zelfs de stank van alle motoren en auto’s. We woonden dan wel in een piepappartementje, maar toch.
Een dikke verhuizer duwde me aan de kant. Ik wilde bijna zeggen: kijk uit waar je loopt sukkel! Ik hield me toch maar in.
Toen voelde ik een hand op mijn schouder. Pappa. “Mooi is het hè?”
“Prachtig!” loog ik. Ik keek naar de straat. Wat een verschillende gebouwen! Ik zag lange gebouwen, puntige, statige en vrolijke. Werkelijk alles was er.
Ik hield niet zo erg van moderne gebouwen.
“Hoi Roos!” Mamma’s stem schalde door de straat. Ze was alweer terug van de bakker. Daar hield ik eigenlijk ook niet zo van, als mijn naam door de straat schalt.
Wat een zeur was ik toch! Ik praatte alleen maar over dingen waar ik niet van hou. Nou ja, ik liep het huis in want ik verveelde me. Het huis rook veel te veel naar nieuw. Ik zocht mijn kamer op en ik kon hem eerst niet vinden. We hebben een veel te groot huis. Wat een lege kamer, dacht ik toen hem had gevonden. Hij was wel lekker groot. Goed zo, Roos! Positief denken!
“Aan de kant meiske!” Weer die ene dikke verhuizer. Tegen mijn wil ging ik aan de kant.
Toen de verhuizer (die dikke dus) weg was, zag ik een krabbeltje op de muur. Tot mijn verbazing een gedicht.

Ik eet niet meer.
Ik werk niet meer.
Ik loop niet meer.
Ik denk niet meer.
Ik weet niet meer.
Ik lach niet meer.
Ik kan niet meer.

Wat een zielig gedicht! Ik wilde bijna naar beneden lopen om het aan pappa en mamma te vertellen maar ik bedacht me. Het was mijn geheim. Wat was ik weer hebberig.
Maar van wie kon het zijn? Ik kon het niet bedenken.
In ieder geval was het een treurig gedichtje. Veel te treurig als je het mij vraagt.
Ik hoorde voetstappen op de trap. Ik probeerde me te verstoppen maar dat kon niet omdat er nog niets in mijn kamer stond.
“Roos, kom je even een broodje eten beneden?” vroeg mamma.
“JAHAA!” Ik schrok van mijn eigen stem. Heel erg. Het kwam vast van de spanning, hoopte ik.
“Is er wat?” vroeg mamma een beetje geschrokken. JAHAA, dacht ik. Maar dat ging ik niet vertellen.
Sloom liep ik de trap af. Aan tafel wist ik het. Ik ging de dichter vinden, hier in IJburg.

Door Meintzjen Reitsema (10)
groep 7, Montessorischool Steigereiland

Het jurycommentaar: “Tot onze verbazing een gedicht! Dichter in IJburg is een knap gecomponeerd verhaal, en het einde is ijzersterk. Het idee dat iemand op zoek gaat… een goede vondst. Meteen een mooie aanleiding voor een vervolg: Op zoek naar de dichter van IJburg.”