Daar in de verte. In de mist. Op de Ringdijk. Daar loopt hij.
Ik zie iets oranjes aankomen. De postbode achter de kar. Eerder sorteerde hij ook, tegenwoordig duwt hij. Mooi werk. Zelfs voor Maarten (26), die eigenlijk leraar geschiedenis is. “Het was moeilijk om werk te vinden als geschiedenisleraar. Toen bedacht ik, ik pak mijn oude baantje weer op.” Bij gebrek aan beter zou je denken. Dat denkt Maarten niet. “Ik vind dit werk heerlijk. Je bent buiten. Het is prachtig. De mistige lucht. De krakerige kou. Het contact met de mensen.” Er moet zich wel een heel goede baan aandienen wil hij dit opgeven. En toch… “Mijn passie is voor de klas staan. Die pubers, de wereld ligt aan hun voeten en ze hebben het niet eens door. Heerlijk om met die groep de geschiedenis in te duiken.”
Mist hij nog iets uit die gouwe ouwe puberteit? “Dat niet. Ik maakte het veel te ingewikkeld. Zo romantisch was het allemaal niet.”
Maarten, de welbespraakte postbode, heeft een soort warmte om zich heen. Die zware stem, de rust. Dat vind het vrouwtje aan het Prins Bernhardplein ook. Zij verheugt zich dagelijks op de komst van Maarten, die altijd een praatje met haar maakt. Het maakt dan niet eens meer zoveel uit wat voor een post hij bezorgt.
Ik neem afscheid en vervolg mijn wandeling met de onuitwisbare indruk van Maarten in mijn hoofd. Is dit wat ze bedoelen met ‘geluk zit ’m in de kleine dingen’?
Wijzen uit het Oosten
Oost is rijk aan bijzondere mensen. In deze rubriek geven zij hun kijk op de wereld.
Leuk artikel! Groet,